Z babcią za rękę
Wydawnictwo Poligraf,
Posłowie Ryszard Waksmund
Uniwersytet Wrocławski,
Ilustracje Wojciech Górka,
Redaktor Justyna Lewańska,
Wrocław 1996, II wyd. 1998
Posłowie Ryszard Waksmund
Uniwersytet Wrocławski,
Ilustracje Wojciech Górka,
Redaktor Justyna Lewańska,
Wrocław 1996, II wyd. 1998
Wybrane wiersze
Z babcią za rękę
Podajcie mi dłonie -
liście zielone
i chodźmy na spacer poza mury.
Daleko, daleko,
za lasy, za rzeki,
za dzieciństwa mego pagórek.
Tam wam przekażę
moje krajobrazy
i czas tamten
w wianku ze stokrotek.
Czar ich przed oczyma
waszymi zatrzymam,
byście ogrodzili je
rąk żywopłotem.
Bo cóż piękniejszego
i cóż cenniejszego
ofiarować mogę
moi- spadkobiercy -
prócz tych barwnych plamek,
bez złoconych ramek,
które farbą wmalowały mi się w serce?
Drogowskazy
Na wszystkich trasach je spotykam.
Tych nawet do wesołego miasteczka.
Lecz żaden z nich dotąd mi nie wskazał
najprostszej drogi do...
SERCA DZIECKA.
Gdy oto nagle błysnął mi w oczach szlaczek,
wydeptany kopytkami Pegaza.
Taki niebieski jak atrament
świeżo wylany z kałamarza.
Szybko chwyciłam więc za pióro
i słowa zaczęłam splatać w rymy...
Może ten szlaczek uda mi się
przedłużyć chociaż o centymetr?
Tkaczka
Taka stara, kruchusieńka,
całkiem jak te jej krosienka.
Z osiemdziesiąt wiosen sobie liczy
albo więcej.
W kabłąk zgięte ma już plecy.
Wypalone oczu świece.
Urobione aż do samych łokci ręce.
Ciągle jednak już o świcie
koloruje tęczę z nici
i rozsiewa na osnowie kwiaty łąki...
A ja chciałabym ją w rymach
choć na parę chwil zatrzymać,
by ze słów mnie nauczyła
tkać koronki.
Takie w jak najprostsze wzory.
W ciepłe i trwałe kolory.
Bo koronki wydziergane
z tej nauki,
nie rozwieją się w rączynach
jak zleżała pajęczyna,
gdy ze skrzyni mojej
je wyciągną
kiedyś wnuki.
Gdy wiersze piszę...
Gdy wiersze dla was piszę - malcy -
czuję, jak moje palce,
zwłaszcza ten serdeczny,
zmieniają się w kolorowe długopisy.
Albo i w pióra wieczne.
Lecz gdybym nawet w natchnieniu
w czcionkach komputera
odbiła słow w rymach,
i tak pozostanę w cieniu lipowych
palców
poety Jana z Czarnolasu...
Choć on w nich tylko gęsie pióro trzymał.
Babcia
Babcia ma tak białe włosy,
jakby je przyprószyły płatki
wszystkich jej zim i wiosen.
Jakby się w nie wprzędły
wszystkie jej jesienie babim latem...
Głowa babci –
biała chryzantema.
Księżyc w poświacie.
A tak niedawno jeszcze,
gdy na wysmukłych łodyżkach nóg
stała w ogrodzie, za płotem,
listkami dłoni powiewająca,
jej głowy nie odróżniłbyś
od kwiatu słonecznika.
Ogrodowego słońca.
Frunę do was wnuczęta
Frunę do was, Pegazem.
Galopuję po ostrych kamykach.
Z kroplami potu na czole.
Z wywieszonym płomieniem języka.
Wio, mój skrzydlaty bułanku,
boś do biegu coraz mniej skory.
A ja muszę w skiby serc moich wnuków
powsiewać ziarenka słów w porę.
By się nie zleżało, nie zrosło
bez potrzeby to kłośne złoto,
z nasionkami kwiecia zmieszane
podczas jesiennego omłotu.
W babcinej zagrodzie
W babcinej zagrodzie
są wszystkie barwy tęczy.
W babcinej zagrodzie
wszystko gra
i dźwięczy.
Z tych tęczowych nitek
i z nut tej muzyki,
babcia splecie nam wiersze
jak z wikliny koszyki.
Będą one - mówi -
w bardzo prostym wzorze,
i że do tych koszyczków
swoje serce nam włoży.
A kruchutkie takie
jak ptasie jajeczko.
Bo twardego jak kamyk
nie chce
żadne dziecko.
Pole
To pole – moje wnuczęta –
ten ziemi żyznej kawałek,
to moja ojcowizna.
To moje życie całe.
Z dziadkiem waszym
byliśmy jego siewnym ziarnem
na wiosnę.
Dorodnymi kłosami latem:
ja - pszenicą
z warkoczem długim aż do pasa,
dziadek -jęczmieniem wąsatym.
A dziś
czerstwymi bochnami chleba
już jesteśmy.
Z przepaloną skórką,
oprószeni mąką.
Bochnami z twardymi odciskami
na piętkach,
z których czas odcina
dni naszych kromkę za kromką.
Strach
Gdy chleba braknie na przednówku,
gdy zwierzyna schudnie,
babcia nasza obwini
za to stracha na wróble.
No bo on za pan brat
z każdym w polu ptaszkiem.
Dla każdego wróbla
jest dobrym wujaszkiem.
Ptak wydziobie ziarno.
Nam zostaną plewy
Zbiory dużo mniejsze
będą niż wysiewek.
A te niewdzięczniki,
gdy się poweselą,
to mu jeszcze na złość
zapaskudzą kapelusz.
Świątek
Wystrugał go wasz dziadek
– moje wnuczęta.
W latach chłopięcych.
Choć miał on bardziej do pługa
niż do struga ręce.
Wystrugał z kawałka topoli,
którą piorun powalił.
A dziadka pod jej konarami
– jak mówi –
cud tylko ocalił.
Stąd też i ten świątek
ma takie czoło zachmurzone
i błyskawice w źrenicach.
Zdrewniałe krople deszczu
jak łzy spływają mu po licach...
A stoi tu już od pół wieku
jak piorunochron pośród dróżek.
Wszyscy bezpiecznie z nim się czują.
Nikt się nie lęka burzy.
Gołąb
Sfrunął z nieba na poręcz balkonu
jak puszysty obłoczek
i zaczął obrzucać babcię
paciorkami oczu
jakby się chciał przekonać,
że to na pewno ona.
Bo ona okruszek mu poda na dłoni.
Bo ona mu łzę nawet do picia uroni.
Bo ona, tak jak i on, ma serce gołębie.
Bo ona nie ma dzioba
ani szponów jastrzębich.
Płotek rąk
Ręce babci zdrewniałe od roboty,
są najpewniejszym ogrodzeniem
naszego domu,
naszym płotem.
Na żerdziach palców
całe jej gospodarstwo:
gliniane dzbanki,
sprane koszule dziadka,
bukiety zasuszonych ziół
na lekarstwo.
Do tego jeszcze niosek parę
i gęś ze złamaną nogą...
Starym – powiada – niewiele już trzeba,
i tym co mają podzielą się z tobą.
Okruch się znajdzie dla ptaka.
Kość dla przybłędy – psiaka...
Dla swoich i dla gości
bramka w babcinym płocie -
zawsze otwarta na oścież.
Wasze słowa
Wasze słowa, moje wnuczęta,
to Pegazowe źrebięta.
Skrzydełka mają takie powiewne.
Pod kopytkami
tyle rozmruganych iskierek.
W smyczku ogona
muzyki prawdziwej,
że tylko wiersze z nich splatać,
jak warkoczyki z grzywy.
Szal
Gdy szalem rąk
okręcisz nam szyję babciu,
przez cały dzień jest nam ciepło.
To nic, że szorstki troszkę,
że nie z puchu angory,
że wydziergany takim prostym wzorem.
Gdy harcujemy na podwórku,
czasem za ostro, za śmiało,
czujemy jak włoski jeżą się na nim,
jak palców frędzelki
trzymają nas za kucyki i szelki,
by nam się nic złego nie stało.
Lato u babci
Lato u babci
pachnie polem i łąką.
Na stole kubki z mlekiem.
Bochen żółty
jak słonko.
Przy stole dziadek
jak wiatrak stary,
z wąsem z konopnych włókien.
I ty – babciu - podobna do kwoki,
gdy cię obsiądą wnuki.
Do wnuka
Nie zwijaj dłoni w pusty rulonik,
nie zwijaj, wnuku.
Otwórz je szeroko dla ludzi,
bo dawanie jest wielką sztuką.
Uwierz mi, proszę, na słowo,
że to wszystko co na nich położysz,
na pięcioliniach twych palców nutami
w radosną pieśń się ułoży.
Wianuszek
– Usiądź, babciu, tu na miedzy,
albo w cieniu dzikiej gruszy.
Fabian narwie mi stokrotek,
a ja splotę ci wianuszek.
Będę splatać go misternie,
jak ty splatasz w wiersze słowa.
Może uda mi się nawet
kwiatek z kwiatkiem w nim zrymować?
– Będę przeszczęśliwa – wnuczko –
gdy mi włożysz go na głowę.
Niech zazdroszczą mi poetki
w wieńcach z liści laurowych.
Moja ty...
Pamięci OJCA - wnuczki mojej…
Moja ty, dźwięczna skrzypeczko,
ze złotymi strunami włosów...
A zagraj że mi zagraj do wiersza,
bo będzie on głuchy bez twojego głosu.
Palcami lewej ręki
z duszy wybieraj dźwięki.
Prawa niech ci posłuży za smyczek.
A ja przy tej muzyce
w wianuszek wiersza splatać będę słowa
z niezapominajką o lutniku,
który cię, skrzypeczko, zbudował.