Maki… Maki…. Maki…. 

Pełno ich dookoła 

i wzdłuż mojej drogi… 

Zerwę je zerwę do wiersza. 

Rzucę się w ich ogień. 

 -Sparzysz się!- 

krzyknął ten mak pierwszy z brzegu. 

Maki to wypalony temat. 

Nie rozpłomienisz ich w wierszu na nowo, 

gdy w sobie twórczej iskry nie masz.  

Popatrz, 

jak beztrosko 

mruga w słońcu rumianek… 

Tu, na rowie, wśród pokrzyw, kwiatka swego jest panem. 

Bo nikt, nawet ten wdzięczący się do niego motylek, 

nie odważy się nad nim w tym miejscu pochylić. 

Wy też, moje dzieci, stąd go nie zerwiecie, 

ani na wianuszek, 

ani na bukiecik. 

Babcia na lekarstwo też go stąd nie uszczknie… 

Tu, w pokrzywach zakwitł 

i w pokrzywach uschnie.  

To już ostatni dzwonek lata. Poznaję go po smutnym fioletowym tonie. 

A choć za chwilę wiatr z łodyżki go zdmuchnie- 

na trwogę nie dzwoni. 

Bo aby głos jego ktoś usłyszał, serce musiałby mieć ze stali. 

A w piersi jego podzwania tylko…                                    rosy koralik. 

- Jesteś tylko ulotnym zjawiskiem, TĘCZO. 

Pięknem w zasięgu oka, nie ręki. 

Stąd i nie moją poręczą. 

Gdy po chwili znikniesz, rozpłyniesz się w obłokach, 

jak podeszczowa łza, 

BŁOTNY KAMIEŃ, 

co obtoczył się twardą szarością, pod stopą moją będzie trwał. 

Gdy chłopiec piłką wyburzył jej gniazdo, 

myślałam, że wyrzeknie się już na zawsze 

tego miejsca, 

pod nieszczęśliwą gwiazdą. 

Bo wyburzony dom, to nie to samo, co rozbity wazon. 

A jednak powróciła, pod tę samą strzechę, 

pod niebo w niezapominajkach, 

aby strzec ruin gniazda 

i tych skorupek po jajkach… 

Bo przywiązanie do miejsca - silniejsze od urazu. 

Sfrunął ptak z obłoków, 

z roztrzepotaną w dziobie muchą, 

w to miejsce, 

w którym przed chwilą 

lis pyskiem grzebał w puchu. 

Po czym stanął w bezruchu. 

Skamieniał nad tym pustym gniazdem. 

A ten ból, ta rozpacz, te łzy, 

co w nim wezbrały rzeką, 

w ciągu tych paru sekund - 

wysypały mu się 

spod powiek... 

                     piaskiem. 

- Jeśli przez nieuwagę rozdepczesz biedronkę 

– nie mów, że to takie NIC, 

co to w źrenicy łez nie miało 

ni w żyłach krwi; 

że życie ledwie co się tliło w tej iskierce. 

Pochyl się nad nią… i zapłacz, 

by nim dorośniesz, 

w kamień nie stwardniało ci serce. 

Rano – 

raz f o r t e, 

raz p i a n o 

wyśpiewują ptaki. 

Jedni wolą 

gdy skowronek śpiewa s o l o. 

Inni – gdy w d u e c i e szpaki. 

Ja uwielbiam wróbli c h ó r e k, Ćwierkający w niebo, w chmury, ile w gardle głosu. 

Z cienkich dziobków lecą tony, 

jak spod igły patefonu. 

W świat je echa niosą. 

Wyfrunął zmierzch… 

Na skrzydłach fioletowych. 

W chwili gdy dzień, 

odszedł już w czasu cień, 

gdy stoczył się za horyzont słońca kołem. 

Po czym spod chmur, 

strzepywał z piór, 

ten chłodny i wilgotny fiolet; 

w stygnący żar, dnia tego barw… 

I w mgłę zagęszczał go nad polem. 

Na niebo wjechał 

Wielki Wóz, 

z budą podszytą wiatrem. 

Śmigłe obręcza gwiezdnych kół, błyskają 

żółtym 

światłem. 

Ten Wóz, 

jak z baśni 

żywcem wzięty, 

w zaprzęgu ma kasztanka. 

Za uzdę go prowadzi noc. Czarnowłosa 

Cyganka. 

Wrzuć jej do garści 

gwiezdny grosz… 

Ona ci prawdę powie. 

Wywróży z rąk 

ci dobry los… 

I snu nie spłoszy 

z powiek.  

Nie zestarzałaś się, kolędo, 

choć mówisz językiem starym, 

choć rozbrzmiewają w twojej melodii dźwięki pastuszych fujarek.

Płomienna wiara w cud Narodzin, twoja prostota i szczerość, 

znalazły w ludzkich sercach schronienie 

przed czasem okrutnym… 

                         jak Herod.  

Krokus… Fioletowy krokus… 

Jak kropla jodyny 

przesączył się przez śniegu bandaże, 

którymi czas-taternik 

owijał nogi 

poranione o godzin głazy, 

gdy po oblodzonych wskazówkach zegara, 

jak po linie, 

ku wiośnie się wspinał… 

Proporczyk na szczycie pokonanej zimy.  

- SZUKAM RODZICÓW! - krzyczą plakaty. 

A pod tym krzykiem – DZIECKO. 

Takie jak każde. 

W oczach ma tylko łzy tak ogromne, jak spadające z nieba gwiazdy. 

Gdy krzyk ten słyszę, 

patrzę na to DZIECKO. 

Łza atramentu z pióra mi kapie… 

I wąziutkimi stróżkami liter 

ból mój rozlewa się na papier.  

Wiem, że masz matkę, lecz tak daleką, że obraz jej twarzy już ci się zmącił. 

A choć ma ona serce jak dworzec - 

ty masz w nim tylko chłodny kącik.

Wiem, że masz ojca, choć nie przy sobie, 

bo raz jest w dołku, raz w siódmym niebie. 

Świat mu się w głowie całkiem pokręcił. 

Nie ma w nim miejsca 

dla ciebie. 

Krzyknij poetko: - TO NASZE DZIECKO! Ono wszak wśród nas żyje. 

Bo coraz więcej jest takich dzieci, o których się mówi 

                                NICZYJE! 

I ty, mój, wnuku, 

dojrzyj to dziecko, 

w tym tuneliku bez świateł… 

Zapal mu świeczkę i podaj rękę. 

Stań mu się bratem.  

Minęłam w drodze dziewczynkę, 

jakby mi znaną z widzenia. 

Bez słowa na dzień dobry. 

Bez słowa na do widzenia. 

Gdy obejrzałam się za nią, zachwycona jej długim warkoczem, ona też obejrzała się za mną...

Spotkały się więc nasze oczy. 

– Gdzie byłaś dotąd, mamo? 

– Poznaję cię po głosie, córeczko. 

– W oczach mi byłaś tylko plamą... 

– Gdzie byłam dotąd? – spytałaś mnie przed chwileczką. 

Patrzyłam w niebieskie obłoki. 

A ty... w ziemię, jak w sierocej chorobie. 

Stąd oczy nasze rzadko się spotykały, choć byłyśmy przy sobie.  

Do oczu skaczą sobie nerwy. 

Języki chlaszczą się po twarzy. 

Jedna pięść drugiej wygraża pięści 

i krzyczy: - Ja ci pokażę! 

Aż wreszcie rozum się obudził, 

gdy złość go walnęła w głowę stłuczką. 

I tupnął nogą: -Dość tej kłótni! Porozmawiajmy z sobą po ludzku. 

Czy nie słyszycie, jak serce dziecka 

w piersiowej klatce, 

od ściany do ściany się odbija 

i trzęsie, jak groch w kołatce? 

Wiszą na ścianie stare skrzypce. Rezonansowe pudło na szyjce, 

bo struny już zerwane. 

Lutnik nie zasygnował je nazwiskiem. A skrzypek nie zdjął ze ściany. 

Artysta nie zabiera z sobą instrumentu, 

ani go nie porzuca. 

On się z instrumentem rozstaje.

Talent swój tylko 

zamyka w życia futerale 

i jak skrzydło u ramienia zawiesza… 

A dusza jego w skrzypcach pozostaje. 

Wirtuoz grał walca, 

z takim ogniem w skrzypiec głosie, 

że struny pękały mu pod palcami 

i ze smyczka sypało się włosie… 

A gdy już ta ostatnia struna pękła przy tym ognistym walcu, 

muzyk dokończył go patykiem smyczka 

na strunach swoich palców. 

W miejskim rynku tłum liczny, 

a grajek uliczny, 

na harmonijce ustnej gra. 

A tak ona mu bliska, 

że do ust ją przyciska. 

I bez przerwy na tę samą nutę gra.

Chociaż o nic nie prosi, 

ten i ów mu wrzuca grosik. 

A on w kółko na tę samą nutę gra.

Tłum przemieszcza się jak ślepy, zapatrzony tylko w sklepy… 

A on dalej na tę samą nutę gra. 

Nagle dziecko, to pod bramą, zawołało: -Popatrz, mamo, 

przy tym grajku nie ma już starego psa. 

Grajek odjął od ust rękę. 

Nuta mu wypadła z brzękiem. 

I na bruku rozbryzgała się jak łza.  

Iluż to JANKÓW MUZYKANTÓW 

nie uskrzydliła muzyka… 

Bo wietrzyk czasu porywał dźwięki 

te, spod ich smyka. 

Iluż to ANTKÓW 

nie uleciało powyżej swojej głowy… 

Bo wiatr im w oczy dmuchał, 

 nie w skrzydła 

 te, wiatrakowe. 

Ile to źrebiąt pegazowych 

do dziś nie zarżało w chmurach.. 

Bo wiatr im podciął kruche skrzydełka. 

Do pierzyn zeskubał pióra. 

Ile… 

Tyle , że powstał tam, hen na Parnasie, 

ogród talentów – samosiejek. 

Muzy je łzami podlewają. 

Wiatr w oczy już tam im … 

                  nie wieje.  

Mistrzu, jakże to? 

W głowie masz ZŁOTE MYŚLI, 

a na nogach dziurawe trzewiki... 

Przechodnie wytykają cię palcami. 

Nie wstyd Ci? 

Złotych myśli nie odkładam do skarbonki 

lecz do SKARBNICY. 

A że ludzie palcami mnie wytykają... 

No cóż? 

Takie już prawo ulicy. 

Mówił swoimi słowami, prosto, szczerze i na temat. 

Dla słuchaczy było to… krakanie wronie. 

Zaczął więc od cytatu: – 

Jak powiedział amerykański polityk, praw człowieka obrońca… 

po czym zacytował… sam siebie…

Brawom nie było końca. 

Profesor Sonnenbruch ukrył asystenta 

przed swoim synem, 

by syn go nie zadenuncjował.

Pawlik Morozow, 

doniósł na swego ojca, 

gdy chciał on wynieść worek zboża z kołchozu… 

IDEOWCY LEPSI OD SYNÓW.

Przykładów takich wiele. 

P.S. 

Wyjdź na chwilę z pokoju, synku. 

Chcę porozmawiać z Przyjacielem. 

Pod czyją banderą płynie statek czasu? 

Kto kapitanem u jego steru? 

Kto sieć zarzuca w zburzone fale, 

w których łez perły 

             i krwi korale? 

Pytam. 

Milczą, porozścielane na piaskach wybrzeży, 

Brzuchy i grzbiety. 

Zdejmuję szkła przeciwsłoneczne. 

Przykładam do oczu lornetę.  

Oto mechanizm machiny boga wojny… 

By go uczłowieczyć, 

czas dorysował mu brodę. 

Mózgiem i siłą napędową – światowy kapitał, 

przemysł zbrojeniowy. 

Karkiem – politycy. 

Tubą ust – media. 

Rękami – armia. 

Przestrzelonym SERCEM – narody.                              DZIECI MARSOWE. 

Nie przed jednym pomnikiem składałam biało-czerwone róże. 

Nie przed jednym pomnikiem klęczałam w łez kałuży. 

Lecz tylko przed tym pomniczkiem , w którym zmieniła się w anioła granitowa skała, 

spłonęła kartka, 

na której miast kołysanki, 

tren pisałam.  

Użycz mi, Muzo, pióra 

ze skrzydeł Picassowego gołębia... 

Użycz. 

Bym napisała choć to jedno zdanie: 

NIGDY WIĘCEJ! 

Krąg nieba wszak znów się zachmurzył. 

Mars sieje kul gradem. 

I coraz obfitsze łez i krwi ulewy.

A na niebie wciąż nie widać tęczy.    

Gdy wkraczał do arsenału 

Mars z iskrą w oku, 

świat mu się przyglądał z boku. 

Nie widział tych dzieci 

zza wojen rogatek, 

co w dłoniach miast książek trzymały granaty. 

Nie słyszał ich płaczu, 

ni krzyku cierpienia, 

za murem, ni w gruzach, 

w śnieżycach, w płomieniach… 

I dotąd on głuchy, ślepy na głos dziecka. 

Tamtą dla łez jego… 

li tylko chusteczka. 

I tylko nad głową 

nieba półkole - 

ochronnym mu parasolem. 

DZIECI... MARSOWE DZIECI. 

             GOŁĘBIE PISKLĘTA. 

 

Brak pieluszek dla tych, które się rodzą. 

Brak całunów by je spowić, gdy odchodzą. 

Plastikowych worków pod dostatkiem tylko. 

Wystarczą na długo. 

- Do czasu, 

aż ta ich ziemia, co już bez gniazd, to ich niebo, co już bez gwiazd,

zamienią się w cmentarz? 

Skazano WAS na zagładę… 

Miast DZIECIOM życie ratować, uczyłeś je jak odejść z godnością, bez lęku, 

                             DOKTORZE. 

Szły czwórkami w stronę PRZEZNACZENIA. 

W schodzonych trzewikach. 

W znoszonych ubraniach. 

 Każde z ulubioną zabawką w ręce. 

Ot, jak z sierocińca DZIECI.

Jeden z chłopców niósł flagę. Drugi grał na skrzypeczkach. 

Ty z Nimi jak zawsze, jak co dzień. 

Sercem w stronę każdego DZIECKA. 

Drogi WAM nikt nie zagrodził. 

To nie DZIECI wrogów. 

To dzieci OJCÓW i MATEK.

Takich samych jak MY. 

-Czym różnią się ich serca od naszych? 

-Które z nich czulej kochają? 

-Które mniej cierpią po dziecka stracie? 

Jednako słone są wszystkich łzy.

Za często dziś pada słowo WRÓG. Za rzadko słowo PRZYJACIEL.  

Pochylam pióro – 

czoło poetów, 

przed ARMIĄ MARSOWYCH DZIECI: 

Małymi Powstańcami Warszawy. Bałwankami w syberyjskich śniegach. 

Pisklętami ze wszystkich gniazd wyburzonych. 

Przed DZIEĆMI, 

które przedwcześnie wyrosły z zabawek. 

Pochylam pióro – 

czoło poetów, 

przed DZIEĆMI Starego Doktora, klockami w krematoryjnych piecach. 

Myszkami pod miotłą, ukrywającymi się w norach…

Pochylam pióro – 

czoło poetów, 

przed DZIEĆMI, co miały wisiorki z granatów 

i trotylem wypchany plecaczek.

Przed DZIEĆMI, które dotąd świat opłakuje. 

Przed DZIEĆMI, po których nikt, prócz MATEK, nie płacze. 

Szczęściem, 

złożyć tę lipową gałązkę na RĘCE, 

w których skalpel-karabinem wycelowanym w stronę tej... najokrutniejszej 

z najokrutniejszych wrogiń DZIECKA – 

                 KOBIETĘ Z KOSĄ. 

                          BEZ SERCA. 

Szczęściem... 

Tak łatwo wszak marsową iskrą spopielić 

miliony istot ludzkich, niczym kosmyk słomy; 

A tak trudno dopalającym się w gorączce listkom 

przywrócić zieleń. 

Gasnącą iskierkę życia rozniecić w płomyk. 

Na strychu babcinego domu, 

pod belką, 

wypatrzyłam blaszane pudełko zamaskowane pajęczyną. 

Były w nim medale mego wuja: spod Monte Casino, Tobruku i Palestyny. 

Listki z wieńca bogini Viktorii.

Ponad pół wieku przeleżały 

pod tą belką na strychu. 

Gdy wyciągnęłam je z pudełka 

i ze zbutwiałych wstążek kurz się obsypał, 

za plecami usłyszałam... stukot żołnierskich kroków. 

I ślepej historii chichot. 

Wszystkie drogi prowadzą do RZYMU. 

Szli, 

choć granaty mieli pod piętą. 

By otworzyć drogę aliantom. Linią Gustawa zamkniętą. 

Drogi z Rzymu do POLSKI prowadzą. 

Wierzyli. 

Sojusznikom. 

Nie wiedząc, że oni już Polskę sprzedali; 

że ta ich droga już... donikąd. 

Rozfrunęli się więc po świecie, jak stado bezgniezdnych ptaków. Wykwitli na włoskiej ziemi,

łanem czerwonych maków. 

- Gdy odejdę na wieczną wartę, zakopcie mój medal w ogrodzie. Kogo on dziś obchodzi? 

Ot, blaszka ozdobna na piersi kombatanta, 

                    w ROCZNICĘ... 

Bo to, że pierś ta o śmierć się otarła, 

już się nie liczy. 

- Gdy odejdę na wieczną wartę, zakopcie mój medal w ogrodzie.

Może go kiedyś archeolog odkopie, 

i powie: - Patrzcie, złoty ząb dinozaura. 

Bez głowy, bez rąk... w paryskim Luwrze. 

Skąd ten tragizm piękna?

Objęłaś malowanego chłopca, którego śmierć upatrzyła sobie; 

i to ona kosą odjęła ci ręce i głowę, 

widząc odbicie ust twoich na jego policzku? 

Co okaleczeniem okrutnym twego IDEAŁU. 

Bo ZWYCIĘSTWEM twoim – odrośnięte skrzydła, 

które cię uniosły ponad własną klęskę. 

Gołąbek pokoju – 

rysunek PICASSA. 

W bieli papieru, 

w konturze ołówka, 

kształt jego się zamknął i krasa.

A choć nie ma on skrzydeł rozpiętych do lotu, 

by mógł wzbić się w przestrzenie bez granic, 

cały glob Ziemi i niebo obleciał, niosąc w dziobku... 

               artysty PRZESŁANIE. 

Zwracam ci pióro, Muzo, 

z kolana dygnięciem, 

wraz z poetyckimi obrazkami, 

co ilustracją do słów: 

           NIGDY WIĘCEJ! 

Nie wymyśliłam słów tych. Wyczytałam je z wypalonych murów. 

Z obrazu Muncha. 

Ze ściany, przy której 

para chłopięcych trzewików, 

z wargami podeszew, rozwartymi w krzyku. 

Wygrzebałam je spod sosen, przy których nigdy nie zakwitł zawilec, 

spod śniegów i piasków pustynnych. 

Z miejsc, 

z których uleciały, z nadpalonymi skrzydłami, 

także i mego dzieciństwa motyle 

Gdy oto… nagle… 

 zakrzywiło się nieba pół-koło…

++++++++++++++++++++++++++++++++ ++++++++++++++++++++++++++++++++ ++++++++++++++++++++++++++++++++ 

Świat oddech wstrzymał.

Przyśpieszyło serce. 

 

Zamilkło słowo… 

Gdy czas przeciął kirem 

flagę biało-czerwoną - 

serce Zygmuntowego dzwonu uderzyło z taką siłą, 

aż Ziemia zadrżała 

i Słońce przyćmiło… 

Morze łez… z brzegów wylało. 

Nie zbuduję Ci ze słów pomnika… Nie dlatego, 

 że lękam się, iż te cegiełki kruche 

czas w gruz rozsypie oddechu podmuchem. 

 

Dlatego, 

że Twoja wielkość CZŁOWIECZA, nie pomieści się w słowa mego gabarycie. 

Stąd, słowo to jak dłoń przyjaciela, 

kładę w milczeniu … 

           na serca Twego płycie. 

Pamięć - skałą i motylem. 

Przy bliskich trwa wieki. 

Przy dalekich - chwilę. 

Pamięć… 

Jedna jak włos babiego lata się rozwieje. 

Druga - wraz z nami osiwieje.

Pamięć…    

RODZINĘ najhojniej obdarzyłam 

swoim CZASEM. 

Nie szczędziłam jej dni, 

                           ni nocy. 

CHLEBODAWCY wyprzedałam dni robocze. 

 Z PRZYJACIÓŁMI dzieliłam, 

 wykradzione z prozy życia, chwile. 

 A ty, ty POEZJO, 

choć byłaś mi tylko… przelatującym motylem, 

mgnieniem oka, 

w tobie odbite moje życie. 

Cała moja EPOKA.  

Patrzę jak konik polny beztrosko 

strząsa z traw krople rosy. 

Skrzydełka ma takie delikatne, 

takie zielone, 

jak łąka przed sianokosem… 

Spoglądam w pola, 

z których skrzydlaty koń z siwą grzywą, 

zwozi do stodół, skrzypiącą furą, 

to moje żniwo. 

Jakże im w parze iść przy jednym dyszlu, 

drżę z niepokojem, 

gdy czas je wprzęgnie do karawanu… 

POEZJI mojej.