BAJKA 

Z kolorowymi obrazkami. 

Chwila w siedmiomilowych butach. 

W kapturku krasnoludka. 

PAMIĘTNIK 

Z czerwonym serduszkiem. 

W pożółkłych kartkach- 

                  niezabudka. 

MOTYL POEZJI 

Co musnął skrzydłem rąbka 

różanego płatka, 

niepomny, że KSIĘGA ŻYCIA- 

to proza 

w twardych szarych okładkach.  

Objęłam spojrzeniem świat dziecka, 

co z daleka wyglądał 

jak kolorowa piłeczka. 

Świat dorosłych przy tym świecie 

stał jak wiatrak stary, 

co miast mąkę mleć, 

o mące wciąż terkotał. 

 

A poeta, co z nim walczył… 

                          szablą pióra, 

przypominał obłędnego 

Don Kichota 

Dzieciom matki - Ziemi 

zupę z kotła nalewa kucharka, 

z patelniami na oczach. 

 

Stąd i ta nierówna chochli jej miarka. 

Stąd to dzielenie ślepowronie: 

jednemu dziecku z talerza się przelewa, 

a drugie resztki zjada po nim. 

A po takim obiedzie, 

niepotrzebna już do naczyń zmywarka. 

Bo te najgłodniejsze dzieci wyliżą talerze. 

I pazurami wydrapią dno garnka. 

Szkielety powleczone czarną skórą- 

przecinają żeberka. 

Tylko te w nich czarne lusterka oczu 

życiem jeszcze migocą. 

Z brzuszkami wydętymi powietrzem, 

jak te ich plemienne bębenki, 

na których piszczelami ręki 

wybijają rytmy Afryki. 

Rytmy muzyki głodu. 

Czasem tylko rytmy te zakłóca 

sygnał karetki z czerwonym krzyżem, załadowanej chlebem, 

torebkami z ryżem, 

i butelkami z wodą… 

By tę agonię głodu przedłużyć. 

I tak na naszych oczach 

usychają z dnia na dzień afrykańskie dzieci. 

Czarne róże w świata bukiecie.  

Na międzynarodowej konferencji, 

dyskutowano zażarcie na temat 

dzieci trzeciego świata: 

- co 5 sekund dziecko umiera z głodu. 

Grabarze nie nadążają wykopać dołów. 

Statystyki o pomstę wołają…. 

 

A nazajutrz, 

temat ten w światowej prasie 

przyćmiła czarna plamka, 

którą wypatrzył dziennikarz 

na białym kołnierzyku 

u jednego dyskutanta. 

Wiem, że masz matkę, lecz tak daleką, 

 że obraz jej twarzy już ci się zmącił. 

A choć ma ona serce jak dworzec - 

Ty masz w nim tylko chłodny kącik. 

Wiem, że masz ojca, choć nie przy sobie, 

bo raz jest w dołku, raz w siódmym niebie. 

Świat mu się w głowie całkiem pokręcił. 

Nie ma w nim miejsca dla ciebie. 

Krzyknij poetko: - TO NASZE DZIECKO! 

Ono wszak wśród nas żyje. 

Bo coraz więcej jest takich dzieci, 

o których się mówi 

                    NICZYJE! 

I ty, mój, wnuku, 

dojrzyj to dziecko, 

w tym tuneliku bez świateł… 

Zapal mu świeczkę 

i podaj rękę. 

 Stań mu się bratem.  

- SZUKAM RODZICÓW! - krzyczą plakaty. 

A pod tym krzykiem – DZIECKO. 

Takie jak każde. 

W oczach ma tylko łzy tak ogromne, 

jak te spadające z nieba gwiazdy. 

Gdy krzyk ten słyszę. 

Gdy patrzę na to DZIECKO. 

Łza atramentu z pióra mi kapie… 

Wąziutkimi stróżkami liter 

ból mój rozlewa się na papier.  

Minęłam w drodze dziewczynkę, 

jakby mi znaną z widzenia. 

Bez słowa na dzień dobry. 

Bez słowa na do widzenia. 

Gdy obejrzałam się za nią, 

zachwycona jej długim warkoczem, 

ona też obejrzała się za mną... 

Spotkały się więc nasze oczy. 

– Gdzie byłaś dotąd, mamo? 

– Poznaję cię po głosie, córeczko. 

– W oczach mi byłaś tylko plamą... 

– Gdzie byłam dotąd? 

– spytałaś mnie przed chwileczką. 

Patrzyłam w niebieskie obłoki. 

A ty... w ziemię, jak w sierocej chorobie. 

Stąd oczy nasze rzadko się spotykały, 

                         choć byłyśmy przy sobie.  

W oknie wypatrzył tę brzozę 

i od razu opuścił go smętek. 

Bo choć siwa 

i krzywa 

ona w tym bidulu jedyna 

serce miała dla niego. 

Nic to, że w wycięte korze.  

Chciałbym zobaczyć cię, Mamo. 

Choć raz jeszcze z Tobą się spotkać. 

Ale wiem, że z pokoju tego na strychu 

już nie zejdziesz do mnie 

                               po schodkach. 

A choć tego pustego pokoju nie lubię, 

w Dniu Matki wszedłem do niego z laurką. 

Ty uśmiechałaś się do mnie już w progu, 

ze zdjęcia co stoi na biurku. 

Lżej mi się wtedy zrobiło w duszy. 

I z serca odeszły skurcze. 

A w tych murach co przesiąkły lekarstwami,  zapachniały twoimi perfumami 

te kwiaty w laurce.   

Do oczu skaczą sobie nerwy. 

Języki chlaszczą się po twarzach. 

Jedna pięść drugiej wygraża pięścią

i krzyczy: - Ja ci pokażę! 

Aż wreszcie rozum się obudził, 

gdy złość go walnęła w głowę stłuczką. 

I tupnął nogą:- 

Dość tej kłótni! 

Porozmawiajmy z sobą po ludzku. 

Czy nie słyszycie, 

jak to dziecięce serduszko 

w piersiowej klatce 

od ściany do ściany się odbija 

i trzęsie, jak groch w kołatce? 

Stał przed sklepem chłopiec 

w ciemnych okularach, z białą laseczką 

i co chwilę potrząsał 

bezdźwięczną skarboneczką. 

-Niewidomego udajesz, łobuzie! 

A mamie portfel puchnie po poduchą- 

krzyknął mu w oczy ochroniarz, 

i wyprowadził malca przed bramę za ucho. 

-A gdzie twoja mama?- spytałam.  

-Sprząta!- odpowiedział, 

ściskając patyk na biało pomalowany. 

Gdy zdjął okulary… 

wzrok mój poraził 

niebieski błysk jego oczu…. szklanych.

Rodzice Jasia pracują w kółko: 

w świątek, piątek i niedziele…. 

By Jaś miał wszystko, czego zapragnie. 

To, czego oni w dzieciństwie nie mieli. 

Obiady w szkole, 

markowe ciuchy, 

telefon komórkowy 

i obowiązkowo … 

                       komputer. 

A gdy już myśleli, 

że Jaś nie ma marzeń, 

Jaś krzyknął:- Kupcie mi misia! 

Misiaczka!- szepnął czulej. 

Abym miał wreszcie z kim porozmawiać. 

Do kogo się przytulić.  

Budzi się - rodzice już w pracy. 

Zasypia - rodzice jeszcze w pracy. 

Zostawiają mu tylko na stole kasę. 

W niedzielę dopiero przypominają sobie, 

że mają syna. 

Robią wtedy wielkie oczy. 

Dziwią się, że tak szybko urósł. 

I pytają. 

do której chodzi już klasy? 

Na setne babci urodziny- 

zjechała cała saga rodziny. 

A tak ten czas nam serca schłodził, 

tak kilometraż nas rozgrodził, 

że byliśmy dla siebie… 

                                  jak OBCY. 

Nie znały się dziewczęta. 

Nie znali się chłopcy. 

Stąd i tak sztywno wśród nas było. 

Słowo ze słowem się nie kleiło. 

A i od starszych w stronę młodych, 

powiało jakimś dziwnych chłodem… 

- To ludzie z lodu!- pomyślałam. 

Nic, prócz korzenia nas nie łączy. 

Rozmroź ich, babciu, bo ty jedna 

dla nas wszystkich serce masz gorące.  

Twoje oczy- 

to nie zwierciadełka krzywe. 

W nich wszystkie kształty i kolory- 

są prawdziwe. 

Albo i piękniejszą krasę mają czasem. 

 

Bo ty nie patrzysz przez te szkiełka 

oprawione w ramki co w twojej twarzy. 

Ty patrzysz na świat oczami serca. 

A ono ma w oczach - kolorowe witraże.  

-Jeśli przez nieuwagę rozdepczesz biedronkę – 

mówi babcia do mnie, 

nie mów, że to takie NIC, 

co to w źrenicy łez nie miało 

ni w żyłach krwi; 

że życie ledwie co się tliło w tej iskierce. 

Pochyl się nad nią i zapłacz, 

by nim dorośniesz 

w kamień nie stwardniało ci serce. 

Nie musisz, synu, serduszka tego 

przyklejać sobie na czoło, 

gdy grosz wrzucasz do skarbonki 

i obnosić się z nim naokoło. 

Bo wszystkim tak samo z nim do twarzy. 

Przyklej go do albumu, 

gdy po kweście wrócisz do domu. 

Abyś kiedyś mógł policzyć ile razy 

chore dziecko wyciągało do ciebie rękę- 

                                  prosząc o pomoc. 

- Narysowałem ci, mamo, ludzika. 

Prawdziwego. 

Nie Robocika. 

Ma on głowę, tułów, nogi i ręce. 

Bo nic mi do głowy nie przyszło więcej. 

Co mam jeszcze dorysować, 

aby ten ludzik był już cały? 

-Dorysuj mu SERCE. 

Tam , gdzie to w piersi jego 

miejsce białe.  

Na wystawie pod nazwą: DOM MOICH MARZEŃ – 

wszyscy, bez wyjątku, 

zawiesić mogli swoje obrazy. 

Stąd naliczyłam ich tysiące. 

Lecz tylko jeden z nich, 

zwiedzający okrzyknęli arcydziełem. 

Było to SERCE z czerwonych cegiełek, 

na szarym papierze, 

utrwalone w palecie. 

                             Z podpisem w rogu: 

                Dom dla bezdomnych DZIECI 

Na stole ziarnko żyta 

A pod nim napis: 

                     DOSTATEK. 

To obraz młodego malarza, 

który mógł wstrząsnąć światem. 

Ale nie wstrząsnął. 

Bo nie zakwalifikował się nawet 

na powiatowa wystawę. 

- To kpina!- powiedział krytyk.

Ziarenkiem żyta, 

żaden człowiek na świecie 

nie naje się do syta. 

I z tej to przyczyny, 

obraz ten odrzucił od razu, 

choć, było to jedyne ziarnko w plewie 

ocenianych obrazów.  

Iluż to JANKÓW MUZYKANTÓW 

nie uskrzydliła muzyka… 

Bo wietrzyk czasu porywał dźwięki 

te, spod ich smyka. 

Iluż to ANTKÓW 

nie uleciało powyżej swojej głowy… 

Bo wiatr im w oczy dmuchał, 

nie w skrzydła 

 te, wiatrakowe. 

Ile to źrebiąt pegazowych 

do dziś nie zarżało w chmurach.. 

Bo wiatr im podciął kruche skrzydełka. 

Do pierzyn zeskubał pióra. 

Ile… 

Tyle , że powstał tam, hen na Parnasie, 

ogród talentów –samosiejek. 

Muzy je łzami podlewają 

wiatr w oczy już im tam … 

                               nie wieje.  

-Czym Ziemia byłaby bez SŁOŃCA, 

bez blasku dziecięcych oczu: 

martwą grudą planety, 

polarną nocą? 

- Czym Ziemia byłaby bez SŁOŃCA, 

bez ciepła dziecięcego uśmiechu: 

śnieżną kulą, 

A ty, soplem lodu pod kosmiczna strzechą,                                                    CZŁOWIEKU? 

-A może ziarnikiem piasku byłaby ona, 

ocalonym pod DZIECKA powieką? 

Chciałam opasać Matkę-Ziemię. 

Lecz stwierdziłam ze smutkiem, 

że ramiona mam za kruche, za krótkie. 

Zawołałam: - Ludzie pomóżcie! 

                  Poszczepiajmy ręce jak kawałki tęczy, 

                       Razem nam się uda. 

 

Lecz była to złuda. 

Czarni, żółci i biali- 

niechętnie sobie ręce podawali. 

Zwaśnił ich kolor skóry, 

więc odgrodzili się od siebie… murem. 

Gdy dorośli odeszli, 

przybiegły dzieci z ich krajów… 

i poszczepiały swoje serca. 

Bo wszystkie serca ten sam kolor mają 

Jeśli chcesz, to pójdę z tobą na kraj świata. 

W każdym dziecku tam spotkasz 

siostrę albo brata. 

A choć każdy na tym świecie 

swoim językiem włada- 

dziecko z dzieckiem 

zawsze sercem się dogada. 

Albo i list napisz…. Lecz szybko… Nie zwlekaj, 

bo na list ten od ciebie, 

zawsze ktoś tam czeka. 

I sercem go napisz, 

wszak w każdej pogodzie 

list z serca do serca 

ekspresem dochodzi.  

Niedokończone…. 

Spalone. 

Zajrzyj do popielnika. 

W nim…. ZŁOTA MYŚL, 

na kształt serduszka ołowianego żołnierzyka 

z Andersena baśni. 

Ona Ci lód rozmrozi 

pod stopą w stronę DZIECKA 

i mrok nad JEGO głową rozjaśni. 

Gołąbek pokoju 

Gołąbek pokoju – 

rysunek PICASSA. 

W bieli papieru, 

w konturze ołówka, 

kształt jego się zamknął i krasa. 

A choć nie ma on skrzydeł 

rozpiętych do lotu, 

by mógł wzbić się w przestrzenie bez granic, 

cały glob Ziemi i niebo obleciał, 

niosąc w dziobku... 

                        artysty PRZESŁANIE.

  

Na moich oczach go zestrzelono. 

Spalił się we własnych płomieniach. 

Widziałam jego koniec. 

Lecz wnet się odrodził. 

Zatoczył koło nad światem. 

Skrzydłem słońce przysłonił. 

A te, w szponach jego białe pióra ptasie, 

krew na dziobie – 

to z twojego gołąbka… Piccasie. 

Pochylam pióro – 

czoło poetów, 

przed DZIEĆMI 

z tych nieludzkich czasów, 

których krok dobiegł kresu 

poprzez śniegi i gąszcze 

syberyjskich lasów, 

Pochylam pióro – 

czoło poetów, 

przed DZIEĆMI, 

których duch orlęciem uleciał 

w niebo bez granic 

co w hełmach przestrzelonych 

padły jak te kamienie rzucone 

"kamienie na szaniec". 

Pochylam pióro – 

czoło poetów, 

przed DZIEĆMI, 

z czarną w źrenicach rozpaczą, 

których czas ogrodził drutem 

między ścianami: 

śmierci i płaczu. 

Pochylam pióro – 

czoło poetów, 

przed DZIEĆMI co biegły przez pola minowe, 

ubrane w wisiorki z granatów 

i trotylem wypchany plecaczek... 

Przed DZIEĆMI, które dotąd świat opłakuje. 

Przed DZIEĆMI, po których nikt, 

prócz MATEK, nie płacze.  

Jutro będzie piękny dzień. 

 Zachód słońca był czerwony. 

Niebo znów się rozbłękici 

I rozśpiewa się skowronek. 

Jutro będzie piękny dzień… 

A wczorajsze te obrazki 

wybarwione naszym losem, 

niczym senne malowidła 

blaskiem oka świt rozproszy. 

W płótnie pozostanie tylko, 

tak jak CHUŚCIE WERONIKI

to odbicie TWARZY DZIECKA,

ze stłumionym w ustach krzykiem.

Jutro będzie piękny dzień. 

Zza drzew wyjdzie, 

                           tylko cień.