Pomiędzy tęczą a błotnym kamieniem
Wydawnictwo Biblioteka Temat,
Ilustracje Joanna Hrk,
Redaktor Dariusz Tomasz Lebioda,
Bydgoszcz 2012
Ilustracje Joanna Hrk,
Redaktor Dariusz Tomasz Lebioda,
Bydgoszcz 2012
Wybrane wiersze
Życie
- Jakie jest ono naprawdę?
Takie jak tęcza,
czy takie jak kamień?
- Piękniejsze, gdy tęczą ci w oku.
Prawdziwsze, gdy kamieniem błotnym
pod stopami.
Matczyne ręce
Matczyne ręce - kołysanka
na wyważonych biegunach.
Na dziecięcym niebie paski tęczy.
Matczyne ręce - słońce,
którego promienie palców nie gasną,
gdy dzień się kończy.
Bławatek
Wymalowało go słońce –
malarz kosmosu.
Promieniami światła.
Pędzlem ze złotych włosów.
A jest to arcydzieło.
Widać to gołym okiem.
Malarz wszak kreską łodyżki,
połączył w nim ziemię
z obłokiem.
Bezdomny
Stał przy filarze dworca kolejowego,
poobijany jak gliniany wazon.
Prosił,
by podróżni
dołożyli mu grosz… do biletu.
A że pociąg ten jego nie nadjechał –
zgarnęła go straż miejska,
aby… nie szpecił krajobrazu.
Znieczulica
Nikt nie zatrzymał się przy nim.
Brzęczała nad nim tylko mucha.
- Niech pani nie dotyka tego…
Niech go pani nie budzi,
rzucił w pośpiechu przechodzień.
Policja niech się nim zajmie, pogotowie,
albo kostucha niech chwast ten
z trawnika wykosi.
Bo to już nie człowiek.
Brzozowe serce
W oknie wypatrzył tę brzozę
i od razu opuścił go smętek.
Bo choć siwa
i krzywa,
ona w tym bidulu jedyna
serce miała dla niego.
Nic to, że w korze wycięte.
Pies
Sąsiada zabrało pogotowie.
Pies czekał na niego przed bramą
i szczekał.
Gdy się nie doczekał,
pana zastąpił sfilcowany kapeć.
Wciągnął go do budy.
Położył głowę na nim jak na starczych kolanach
i patrzył przed siebie oczami bez powiek.
Nie – spotkanie po latach
Gdy osamotniał, postanowił
powrócić spod PALM,
do POLNEJ RÓŻY.
I oto,
gdy po pięćdziesięciu latach
pociąg zatrzymał się u celu podróży –
pospiesznie zdjął bagaż z półki
i przesuwając go nogą ku wyjściu,
spojrzał w okno.
Na pustym peronie zobaczył…
KRZEW CIERNISTY,
wrośnięty w beton.
Nie wysiadł.
Pociąg ruszył.
Z wierszem księdza Jana
- Spieszmy się kochać ludzi
tak szybko odchodzą
zostaną po nich buty
i telefon głuchy…
A po NIM
zostało tak wiele i tak mało
WIERSZE – co królewskim darem,
co jałmużną – laska, torba
i w plastikowych oprawkach okulary.
Bochen
Piekarzu,
wykulaj w dłoniach bochen OKRĄGŁY,
ze zboża,
upstrzonego kwieciem bławata.
W krzyż przetnij go nożem.
Po równej części
dla każdej strony świata.
Pług
Dziadkowie armaty przetopili na pługi.
Ojcowie - zaorali ugory.
Dziś, gdy ziemia odłogiem leży,
gdy pług rdzewieje,
a synowie wyjechali po chleb za granicę,
serce moje w głos krzyczy:
- Wnuku, jeśli zbliżysz się do tego pługa,
by na złom go wywieźć –
pod nogi brony ci rzucę!
Wyrobnicy
W gumowych buciorach,
pogłębiają łopatami
zalane wodą wykopy w polach,
co w rękach już inwestora,
W ziemi,
której byli solą.
Topoli rdzeniem.
A teraz w niej oni jak błotne kamienie.
Błotny kamień
Pochyliła się tęcza
nad błotnym kamieniem,
kolorowa, powiewna
- Ej, ej, rubacho,
wydźwignij się z piachu
i uleć hen, hen, w nieba szlaki.
Tu, sczerniejesz na wietrze,
Czas w proch cię rozetrze,
a tam… w iskrzący brylant się zmienisz.
- Nigdzie stąd się nie ruszę,
kamień – gbur się obruszył.
Zaiskrzę,
gdy o serce moje lemiesz zawadzi.
Tęcza i błotny kamień
- Jesteś tylko ulotnym zjawiskiem, TĘCZO.
Pięknem w zasięgu oka, nie ręki.
Stąd i nie moją poręczą.
Gdy po chwili znikniesz,
rozpłyniesz się w obłokach,
jak podeszczowa łza,
BŁOTNY KAMIEŃ,
co obtoczył się twarda szarością,
pod stopą moją będzie trwał.