W trójkę wyrastaliśmy 

w ogrodzie dziadków: 

Azorek z lat szczenięcych, 

ja z dziecięcych, 

a świerczek z drzewięcych wiosen. 

Azorek, poszczekując, 

gonił mnie wokół świerczka, 

świerczek szumiał radośnie 

i z gałązek strząsał nam 

na głowy krople rosy. 

A wkrótce po tym, 

jak już ogrodziliśmy drzewko 

swoimi śladami, 

Azorek – po wypadku – 

pozostał już na zawsze 

w tym ogrodowym kole. 

W środku tego koła 

położyłam kamień.

Pamiętam dobrze tę chwilę. 

Gdy z oczu wylała mi się łez rzeka, 

gdy gałązki nad nim 

pochylił świerczek, 

Azorek, u korzenia jego... 

                        zaszczekał. 

Ożyło jego serce. 

Hau-hau-hau... pies zaszczekał. 

Niczego od ciebie nie chcę, mój panie, 

prócz dachu nad głową, miski strawy 

i... abyś mnie po ludzku traktował, 

jak przystało na człowieka. 

Bo ja nie jestem tylko stróżem twego domu, 

lecz i przyjacielem twoim, twoim druhem. Przywiązałem się sercem do ciebie, 

a ty – 

przywiązałeś mnie do budy łańcuchem.  

– Sama napełnię beczkę miodem, 

zabrzęczała pszczoła. 

A człowiek, co się na miód pokusi, 

za karę umrzeć musi. 

 – Cały rój tę beczkę napełniać będzie, powiedział pszczelarz do robotnicy. 

A gdy użądlisz człowieka, 

sama zapalisz sobie z wosku 

                                                 zniczyk. 

– Człowiek, 

o czym wiedzą wszyscy, 

nie zawsze modeluje twarz Ziemi 

zgodnie z rozumem mędrca 

i okiem artysty – 

mówi dziadek. 

I podaje tego przykłady. 

A z tych przykładów wynika, 

że czekać tylko, 

jak spod wyłysiałych włosów Ziemi, 

wynurzy się skamieniała jej czaszka, 

z wyschniętymi oczodołami rzek, 

bez głosu ptaszka... 

A człowiek... 

 – Dziadku – co ty wygadujesz? – 

krzyknęłam. 

Wyrzuć ten koszmar spod powiek. 

Pomaluj Ziemię barwami kwiatów. 

Skowronkiem rozśpiewaj... 

Na Ziemi zawsze będzie lato. 

– Ale u mnie już jesień – 

odpowiedział dziadek. 

Stąd i tych czarnych myśli ulewa. 

Sąsiedzi 

nie nazywają babci – kariatydą, 

ani dziadka – atlantem, 

lecz podporą sąsiedzką. 

Ja tylko tak... po grecku ich nazywam. 

Bo oni na swoich barkach, 

niebo podtrzymują mi nad głową. 

A gdy się załamuję, bo mam konstrukcję 

kruchą, 

podtrzymują mnie na duchu. 

– Nikt nie przegada go z domowników – 

tak o nim mówi jego tata. 

Językiem swoim skroi sobie 

na pewno 

togę adwokata. 

– A mama żartuje, że gdy syn zacznie 

sądowe mury słowem kruszyć, 

Temida na pewno przesunie sobie 

opaskę z oczu... 

                            na uszy.  

– Cud natury! – 

westchnął sędziwy malarz, 

na widok roześmianej dziewczynki 

z bławatkiem w dłoni. 

Po czym chwycił pędzel, 

w farbie go zamoczył 

i... 

niebieską łzę zachwytu 

w szare płótno uronił.  

Brat mój uparł się na te spodnie... 

A gdy już wypalił z tej dwururki w stronę kolegów, aby się pochwalić jak ta jego gadka-armatka zrujnowała babci portfelik, 

nagle zobaczył dziadka. 

Stał przed skupem opakowań szklanych, 

z wypchanym plastykowym workiem, 

z którego przebijały się szyjki butelek. 

Obrazek ten go zaskoczył. 

Ominął go szerokim kołem, 

aby nie popatrzeć dziadkowi w oczy. 

Siwek nigdy nie przydeptał biedronki. 

Nie kopnął krowy 

gdy ubodła go rogiem. 

Nie wypłoszył rżeniem 

jaskółki z jajeczek. 

Taki był, że i mrówce 

zszedłby nawet z drogi. 

Ostrożnie stawiał 

białe laski nóg przed siebie, 

gdy oczy mu gasły jak ogarek. 

Kopytkami wyczuwał 

najdrobniejszy piasek. 

A nas tak rozpoznawał, 

jakby miał okulary. 

Uwielbialiśmy jeździć stępem 

na tej dziadkowej chabecie, 

co to nie do pługa była 

już ni do karety... 

Bo wciąż miała serce dla dzieci. 

Kwoka wysiaduje kurczęta. 

Krzak ziemniaka – bulbięta. 

A u tej rośliny 

i u tego ptaka, 

radość w czas macierzyństwa jednaka. 

Kwoka przeczesuje piórka grzebieniem 

i czule szczebioce. 

Krzak ziemniaka 

– upina fioletowy kwiatek do warkoczy. 

Lecz niejednakową siłę przetrwania 

mają obie te matki. 

Kwoka – po narodzinach dzieci 

pełną piersią oddycha. 

Krzak ziemniaka z wycieńczenia – usycha. 

– Jeśli przez nieuwagę rozdepczesz biedronkę – mówi babcia do mnie, 

nie mów, że to takie NIC, 

co to w źrenicy łez nie miało, 

ni w żyłach krwi; 

że życie ledwie co tliło się w tej iskierce. 

Pochyl się nad nią i zapłacz, 

by w kamień nie stwardniało ci serce. 

Deszczowe chmury – bezdomne włóczęgi. Skłócone z sinooką pogodą. 

Całe niebo do nich należy. 

Wszystkie drogi donikąd je wiodą. 

Przeganiane wiatrem z miejsca na miejsce, 

oczu w śnie nigdy nie mrużą. 

A gdy im się już uprzykrzy włóczęga – 

staczają się kroplami deszczu w kałuże.

Wpatruję się w tęczę. 

Niby nic... albo tak niewiele, tak na oko. 

Siedem kolorowych pasków. 

Siedem wodnych pasteli 

i nic więcej. 

A jednak... 

Jest to jeden z najpiękniejszych obrazów

wymalowanych pędzlem słonecznego światła 

w obłoku. 

Spoglądam w sine niebo. 

A na nim bociany. 

Takie trafne w rysunku, 

akuratne w malunku, 

jak te w obrazie... CHEŁMOŃSKIEGO.

Każdy tak powie, kto je zobaczy. 

Bo wzrok nasz skojarzył 

ptaki te, tylko z tym malarzem. 

Nie z żadnym innym. I więcej z nikim. 

Tak jak z malarzem VAN GOGHIEM – 

skojarzył słoneczniki. 

Zając pałaszuje kapustę, 

a chart udaje ślepego. 

 – Kto tu kogo nie widzi... do czarta! – 

warknął myśliwy na charta. 

Skąd pobłażliwość psia taka, 

          dla zająca-szaraka? 

 Na co pies odszczekał: 

– Czyżbyś nie zmiarkował, 

że zając ten to jedyna szara komórka, 

w tych kapuścianych głowach? 

Nie orze, 

nie sieje... 

Lecz darmozjadem ptak nie jest. 

To artysta-śpiewak. 

Pieśń naszych pól 

i ozdoba. 

On złote nuty z fletni dzioba wysiewa. 

W melodię układa dźwięki z ptasiej gamy...

Bez względu na to, 

czy w dłoni ziarno trzymasz, 

czy... wycelowany w niego kamyk. 

Pola... żniwne pola... 

Okiem nie ogarniam ich do końca... 

Gdy Zefir rozfalował zboża, 

ubarwione chabrów błękitem – 

poczułam powiew morza. 

Zobaczyłam Neptuna, 

jak wbijał trójząb-wideł w bursztynowe snopy, 

po czym zamaszystym ruchem 

wrzucał je w płomienie... 

zachodzącego słońca. 

Kończą się wakacje. 

Czas ci w dorosłe życie wracać, 

mały poeto. 

W świat, 

co nad głową ma obłok i u stóp – beton. 

Czas powiedzieć dziadkom: – Żegnajcie! 

Pomachać im skrzydłem motylim nad łąką. 

A gdy wiatr ci zagwiżdże w drogę, 

kruchość ich okryj 

ciała swego jesionką. 

Prozę życia można poezją ubarwić. 

Pogodzić w sobie te światy. 

Gdy jesienna chmura obłok przysłoni – 

pomiędzy kostkami bruku wykwitają 

dzieciństwa kwiaty. 

Z dziadkami już się pożegnałam… 

Bo na tę chwilę znów wzeszli mi w oku. 

Choć nie wiem, 

czy wyszli spod ziemi, 

czy sfrunęli z obłoków 

niebieskich jak len? 

Dziadek był taki jak wiatrak wysoki, 

z wąsów pszenicznych motkiem. 

Babcia przy nim taka malutka 

i krucha była 

jak kwiatek stokrotki. 

A za nimi wlókł się czasu ich tren. 

Powiedziałam im: 

- Śpijcie spokojnie, 

pod tą z gwiazd aureolą. 

W przyszłe wakacje 

znów się spotkamy. 

W tym samym miejscu. 

W tym samym polu. 

A oni uśmiechnęli się do mnie... 

                                    przez sen.