Wybrane wiersze
Do wnuków
Podajcie mi dłonie-
listki jabłoni
i wyjdźmy z blokowisk-
pod chmury.
Drogą wzdłuż topól.
W czas z bosą stopą…
W ten mój świat podparty gęsim piórem.
A tam Wam przekażę
cudne krajobrazy.
W tych od wiosny do zimy kolorach:
Las, pole i łąkę
z księżycem i słonkiem…
Z tym odbiciem moim w lustrze jeziora.
Odnajdźcie korzenie
w tym świecie, w tej ziemi
ogrodzonej siateczką pajęczyn…
Bo jak żyć Wam bez słonka?
Bez śpiewu skowronka?
Jak Wam żyć w tych betonach bez tęczy?
Wiersz-okręcik
Wystrugałam go z gałązki lipowej
scyzorykiem języka.
Wnuczętom moim do zabawy.
Niechaj się nim nacieszą,
rejsy odbywają śmiałe
na podwórkowej kałuży...
No bo i gdzież mu tam w dalekie podróże,
przez morza szerokie i słone...
Wszak nie złote myśli są w skrzynkach na jego pokładzie,
lecz słów groszek
w strączkach zielonych.
Hulanka
Hula wiatr z topolą
na ludową nutkę.
W lewo, w prawo ją okręca
jakby jaką młódkę.
Tak przypadła mu do serca
widać tancereczka,
że z nóg meszty mu spadają,
jej podfruwa kiecka.
Aż niej próchno już się sypie -
popatrzcie no, wnuki.
Rude listki lecą z głowy
jak włosy z peruki.
A jak ten hulaka dobrze
zakręci jej w głowie,
to oboje zaraz będą
leżeli tu w rowie.
Wnuczko, wiosenko moja...
Wnuczko, wiosenko moja,
a jaka to pora roku nastanie
po mojej zimie?
Czy będzie miała zieloną suknię
i długi warkocz z wierzbiny?
Bo nie dowidzam jej w kalendarzu.
Oczy mi zaszły mgiełką.
Wnuku, poranku ty, mój,
a jaka to pora doby nastanie
po mojej nocy?
Czy będzie miała skowroni głosik
i bławatkowe oczy?
Bo nie dowidzam jej na zegarze.
W binoklach pękło mi szkiełko.
I czy te obie pory mieć będą
dziecięcy uśmiech w twarzach?
I czy w nich będą kwitnące łąki
dla szczerbatego Pegaza?
Wrony
To nie są strzępy czarnej chmury
porozwieszane na topolach
w czas wichury.
Ani z czarnych nitek koronki.
I nie są to czarne łatki
na sukience pola
w kolorowe kwiatki
przepalonej słońcem.
To WRONY!
Ptaki Ziemi-matki.
Grudki jej ciała
uskrzydlone.
Azorek
- Gdzie się podział Azorek?
Od rana nie ma go w domu.
Nie wtulił się do budy
wyścielonej słomą.
- Na pewno za zającem
ugania się niesforne psisko,
choć pora już najwyższa
pochylić się nad miską.
Na szczęście znam zwyczaje
tego uchokłapa:
ucieknie, przybiegnie…
Przeprosi na dwóch łapach.
Polne maki
Maki… Maki…. Maki….
Pełno ich dookoła
i wzdłuż mojej drogi…
Zerwę je zerwę do wiersza.
Rzucę się w ich ogień.
-Sparzysz się!-
krzyknął ten mak pierwszy z brzegu.
Maki to wypalony temat.
Nie rozpłomienisz ich w wierszu na nowo,
gdy w sobie twórczej iskry nie masz.
Łaciata
Kolorowo tutaj jak w bajce.
Łąka cała w kwiatach.
Szkoda,
że już jej nie zobaczy nasza krowa
- łaciata.
A jeszcze zeszłego lata
przecinała tę łąkę noga za nogą.
Z czterema butelkami mleka w wymionach.
Z kwiatkiem mlecza na rogu.
A jeszcze zeszłego lata
żłopała wodę z przyłąkowego rowu…
A tak do twarzy było łące
z tą łaciatą krową.
Łąka cała w kwiatach
Lecz nim się wypiętrzą tutaj sienne stogi,
jeszcze Wam pokażę ślady racic w kształcie serduszka,
nanizanie na nitkę topolowej drogi.
Moje granie
W chórze skrzydlaków,
w świerszczów kapeli
gram na skrzypeczkach języka.
Nutę za nutą z duszy wybieram
z pełnym rozmachem smyka.
A słuchaczy mam jak okiem sięgnąć….
Lecz ten i ów widzę jak ziewa.
Bo tacy senni są oni dziś wszyscy.
A ja swą grą ich serc nie rozgrzewam.
Dodaję więc żartu melodii.
Roziskrzam struny ze stali…
A gdy w płomieniach stanęły skrzypeczki
–
wszyscy już spali.
Słuchali mnie tylko ci z rzędów ostatnich
zauroczeni melodią pola:
wiatrak bez skrzydeł,
strach na wpół głuchy
i z zębem spróchniałym topola.
Niezapominajka
(pamięci poetki Marianny Bocian)
Wpisz mi się kwiatku do tego wiersza.
Wpisz atramentem niebieskim.
A w miejscu kropki strząśnij mi z listka
deszczową łezkę.
I wmaluj jeszcze pędzlem łodyżki
płatki z lśniącego atłasu…
W pamięci wiersza wszak nie przekwitniesz
tak jak w tych łąkach czasu.
Polny dzwonek
To już ostatni dzwonek lata.
Poznaję go po smutnym,
fioletowym tonie.
A choć z łodyżki
wiatr wnet go zdmuchnie -
na trwogę nie dzwoni.
Bo aby ktoś jego dźwięk usłyszał,
serce musiałby
mieć ze stali.
A w tej dzwonkowej
piersi podzwania
tylko rosy koralik.
Zmierzch
Wyfrunął nie wiadomo skąd.
Na skrzydłach fioletowych.
W chwili, gdy dzień
odszedł już w cień…
Gdy w dół się stoczył słońca kołem.
Po czym spod chmur
strzepywał z piór
ten chłodny i wilgotny fiolet:
w stygnący żar
jesiennych barw…
I w mgłę zagęszczał go nad polem.
Żniwa
Rozpoczęły się żniwa.
Zboże pada pokosem.
Wokół warczą żniwiarki.
Pobrzękują kosy.
A nad pokosami
w sierp zgięci żniwiarze.
Z bławatkami w oczach.
I makami w twarzach.
Spod ich rąk wyfruwają
przepiórki i snopy.
Ściernisko przebija im
podeszwy do stopy.
Ani chwili nie spoczną.
Choć gorąco jak w piecu
i zmęczenie biega
po pagórkach
ich pleców.
Jezioro
Zobacz,
jak pogodnie,
jak gładko się ścieli,
niebieska plama wody
chlapnięta w świeżą zieleń.
A na tej plamie
-zobacz,
jak malowane kaczki
odbijają się od brzegu
ruchliwym zygzaczkiem.
Spod ich brzuszków drżące
spływają wianki,
ozdobione drobnymi
wianuszkami z pianki.
Zniedźwiedziała jesień
Jesień już całkiem zniedźwiedziała,
odkąd włożyła rude futro.
Coraz leniwiej teraz człapie.
I szybciej dyszy,
mocniej sapie…
A już za chwilę w mateczniku
wymości sobie legowisko.
I mocno zaśnie
w puchu zimy…
Z miodowym plastrem słońca w pysku.
Mróz
Lata ma już,
a powagi ani za dwa grosze.
Ciągle kogoś podszczypuje
za palec, za nosek…
Przy tej pannie w szpilkach
tak się rozochocił,
że wnet nogi miała
czerwone jak bociek.
A gdy chłopiec bez beretu
na sanki wyruszył,
to mróz dla nauczki
odmroził mu uszy…
I tak będzie dokazywał
jutro i pojutrze,
aż mu wreszcie odwilż,
sopel nosa utrze.
Atak wiosny
Gdy zapala się słonko,
gdy śnieg prószy z deszczem,
zima słabo się czuje.
Ma silne dreszcze.
Gdy zadraśnie ją krokus
szpicem parasolki,
zima skręca się z bólu.
-Oj, oj!- krzyczy.
-Kolki!
A gdy już dolecą,
świergoty radosne,
zima umiera-
na atak wiosny.