Barwy lata
Krajowa Agencja Wydawnicza,
Katowice 1989.
Ilustracje Aleksandra Budka.
Wybrane wiersze
Drogowskaz
Na skrzyżowaniu ścieżek
drogowskaz rozłożył ręce,
piechur,
co w miejscu wydeptał
kilometrów ze sto tysięcy…
Otarłam mu twarz zakurzoną
połą kabata,
a on mi zaraz powiedział:
- Wszystkie drogi prowadzą …
do LATA.
Słońce
- Czym niebo byłoby bez słońca,
bez blasku jego oczu?
- Byłoby pewnie smutną twarzą,
pochmurnym dniem,
nocą.
- Czym ziemia byłaby bez słońca,
bez jego wschodów i zachodów?
-Byłaby pewnie śnieżną kulą,
a może nawet
bryłą lodu.
- Czy można więc nie kochać słońca -
związanych w snop promieni,
gdy z bławatkowych chmur spogląda
na żółty bochen
ziemi?
Modlitwa Ziemi
Wyciąga ziemia ręce do nieba:
- Poświeć, słoneczko, na łany chleba.
Polej z konewki deszczowa chmurko.
Niechaj chleb będzie
z chrupiącą skórką.
Rolnik osoli go własnym potem,
aby był kruchy,
aby był złoty,
aby miał zapach bławatków świeżych,
gdy się wypieni bochenkiem z dzieży.
Bo tylko taka smakuje kromka,
co ma blask nieba i ciepło słonka.
Co pachnie wiatrem, kwieciem i miodem.
Co ma smak ziemi,
soli i wody…
Rumieniec lasu
- Na alarm, strażacy,
las pali się,
pali!
-Fałszywy to alarm.
To płonie krzak malin!
Czerwone płomyki zwisają z gałązek,
aż dziw,
że nikt dotąd
zdmuchnąć ich nie zdążył.
Zielona twarz lasu z lipcowym rumieńcem.
I taki to pożar.
Poza tym
nic więcej.
Skowronia nuta
Spoglądam w niebo,
w aureolę słonka.
Oooo,
widzę już punkcik.
Słyszę
skowronka.
Najdźwięczniejszą nutę
wyśpiewaną z nieba
ponad żniwnym polem –
co kołyską chleba.
Ponad wiankiem ziemi
z kolorowych kwiatów,
na którym
jak motyl
przykucnęło lato.
Kamień
Pochyliła się chmurka
nad opasłym kamieniem,
delikatna,
powiewna,
jak motyl:
- Ej, ty stary rubacho,
czas wydźwignąć się z piachu
i ulecieć w słoneczne promienie!
Tu,
sczerniejesz na wietrze,
czas cię w piasek rozetrze
a tam…
w brylant się możesz zmienić.
- Nigdzie stąd się nie ruszę,
kamień-gbur się obruszył -
korzeń mój wrósł na zawsze
w tę ziemię.
W żniwa
Zboże,
faluje jak morze.
Zefirek dmucha w trąbkę,
w kolankach gną się słomki…
Pół stopnia w skali Beauforta.
Kłosy
- okręciki zwinne,
wypchane ziarna bursztynem,
czekają na rozładunek
w żniwnych portach.
A w górze obłok - żagiel.
Na masztach bławatkowej flotylli
powiewają skrzydełka motyli
jak kolorowe flagi.
Jaskółcza nuta
Jaskółka-
nuta
Na telefonicznych pięciodrutach.
Czi-rik… czi-rik… czi-rik…
Już się rozległa,
wyfrunęła w ciszę
spomiędzy dzioba dwóch klawiszy.
Już okrążyła biały obłok,
już się wplątała w wierzb warkocze,
a z pól pomknęła w świat
galopem.
A taka swojska,
prosta taka,
jakby ją z serca swego
wyjął Szopen.
Dzika róża
Nie jesteś tak dumna
jak twoja siostra,
– ogrodowa róża,
choć tak samo jak ona
jesteś piękna
i przechodniów zapachem odurzasz.
Dlatego właśnie ciebie,
a nie ją,
chciałabym do flakonu wierszy
włożyć.
Może wtedy tak szybko nie zwiędniesz?
W sercach dzieci
zapuścisz korzeń?.
Łąka
Rozścielmy na chwilę,
koc na miękkiej trawie,
niechaj się w nas łąka
rozdźwięczy,
rozpawi…
Zapatrzmy się w kolory łąkowej palety:
czerwień, błękit, zieleń,
biele i fiolety….
Zasłuchajmy się w dźwięki łąkowej kapeli:
skrzypki, basy, trąbki,
flety, wiolonczele…
W tej palecie barwnej
w dźwięcznej partyturze
z trudem rozeznają się malarz i muzyk.
A ty chcesz, poetko,
dźwiękiem, barwą słowa
melodię łąkę tej wygrać?
Piękno jej wymalować?.