Spacerkiem przez pole
Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1988.
Opracowanie graficzne Mirosław Siara.
Redaktor Krystyna Sobieraj.
Wybrane wiersze
Przedwiośnie
Już ziewnęła wiosna,
pod śniegowym puchem.
Już nóżkami rozkopała wilgotne pieluchy…
Jeszcze tydzień, lub dwa,
a już krok postawi.
A już będzie sama biegać
po zielonej trawie.
A już będzie sama plotła
wianki ze stokrotek,
i nawlekać krople rosy
na promyki złoty…
- Lecz nim to się stanie-
mówi babcia-zima,
musisz jeszcze się fartucha
mego, wnuczko, trzymać!
Kotek nocy
Czarny kotek nocy
biegał Mleczna Drogą,
aż tu nagle
świt- żartowniś
stanął mu
na ogon.
Kot jak oparzony
podskoczył do góry,
i w twarz bladą napastnika
ostre wbił
pazury.
Z ranki wysączyło się
czerwone słońce…
Tak to się zabawa
zwykle z kotkiem
kończy!
Ząbkowanie żyta
Wierci się ziemia
w białych pieluchach.
Drapie i ślini
dziąsełka kruche…
-Co jej dolega?
rolnika pytam.
-Jak to,
nie widzisz? -
Kiełkuje żyto!
Gdy z pola zniknie
ostatek śniegu,
na cienkich nóżkach
będzie już biegać…
No, a do lata
pociecha nasza,
warkocz mieć będzie
długi,
do pasa.
Motyl
Popatrz, jak drobi skrzydełkami.
Jak siły równiutko odmierza,
jak coraz to wyższe i wyższe
poprzeczki błękitu bierze.
A każde machniecie skrzydłem
pomniejsza go w oczach naszych,
zaciera jego kształty,
wydelikatnia krasę.
Aż wreszcie dotknie chmury.
Przyklei się do niej jak znaczek…
Nie będzie już żadnym kształtem.
Sam błękit tylko
zobaczysz.
Sarni Taniec
Przebiegła sarna
przez polanę,
krokiem powiewnym
jak tancerka.
- Ach, jaka piękna! -
westchnął jeleń,
który zza drzewa
na nią zerkał.
Lecz ona z wiatrem
poszła w tany,
bo taki w sobie mieli
ogień...
I tak tańczyli,
tak, tańczyli,
aż jej baletka
spadła
z nogi.
Wieczorna gwiazda
Ześlij mi promyk, gwiazdo.
Cienki srebrzysty sznurek.
Będę się wspinał po nim
do ciebie, hen,
do góry.
A może ty byś zjechać
zechciała do mnie
po nim?
Już, już, wyciągam ręce.
Już, już, otwieram dłonie…
Będzie mi cieplej z tobą.
Będzie mi z tobą jaśniej.
Lecz boję się, że zanim
cię zdążę złapać…
zgaśniesz.
Sen - latarnik
Noc zapaliła
gwiezdne latarnie
wzdłuż
Mlecznej Drogi.
Księżyc
pod srebrną
smugą poświaty,
błysnął
jak zimny
ogień…
A w tej jasności
sen-latarnik
pochylił się
nad dzieckiem,
i z oczu zdmuchnął
mu dwa płomyki…
Dwie zapalone
świeczki.
Biedronka
Po cienkiej
łodydze
wspina się
biedronka.
Skrzydlata iskra.
Kruchy odprysk słonka.
Już na listek
weszła,
wąziutki
jak palec.
Tutaj oddech
wzięła
i ruszyła
dalej.
Coraz wyżej,
wyżej,
aż do kwiatu
jaskra…
Po czym skrzydła
rozłożyła
i w oczach
mi zgasła.
Pożegnanie lata
Już odchodzi lato,
przez ściernisko,
boso,
z promykami w oczach,
w wieńcu z żytnich
kłosów.
Ze skowronkiem w uchu.
Grabiami pod pachą…
- Żegnajcie, rolnicy!
- Do widzenia,
strachu!
A nie zapomnijcie,
zawiązać krawatów…
Bo gdy ja odejdę
- przyjdzie
babie lato.
Strach
Temu, że chleba brakło,
że zwierzęta schudły,
winien, oczywiście,
tylko strach na wróble.
Ba za pan brat bywał
z każdym w polu ptaszkiem.
Dla każdego
wróbla
był dobrym wujaszkiem.
Pozwalał im w żyto
i w pszenicę nieraz.
Gdy nadeszły żniwa
nie było
czego zbierać.
A te niewdzięczniki,
gdy się poweselą,
to mu jeszcze na złość
narobią
w kapelusz.
Jesienna wyprzedaż
Stoi jesień przy straganie
od rana
do nocy.
Sprzedaje warzywa.
Targuje owoce.
Wiązanki chryzantem
także ma ta pani.
Towar swój zachwala,
że dobry,
że tani…
A tak się uwija
niczym przy maszynie.
Jednemu nie doważy.
Drugiemu
przyczyni.
Taka z niej handlara,
że ci nawet wciśnie
zamiast świeżych jabłek
zasuszone
liście.
Wiosenna ulewa
Ziemi coraz ciężej z deszczem
Ona mówi: Dość!
On:
Jeszcze!
Mokrą ziemią trzęsie febra,
a deszcz leje
tak jak
z cebra.
- O nie, tego już za wiele!-
krzyczy ziemia-
pół topielec,
i wyciąga w górę ręce…
Wtem błysnęła barwna tęcza…
Ratunkowe wielkie koło.
Daję słowo!
Daję słowo!
Życie ziemi w rękach słonka…
A ty deszczu
spływaj!
wsiąkaj!