W stronę słońca
Wydawnictwo PATI,
Opracowanie graficzne Barbara Kuropiejska- Przybyszewska,
Redaktor Stanisław Grabowski,
Warszawa 2010
Opracowanie graficzne Barbara Kuropiejska- Przybyszewska,
Redaktor Stanisław Grabowski,
Warszawa 2010
Wybrane wiersze
W galerii obrazów
Tajemniczy uśmiech dziewczynki
w tle pejzażu.
Gdy obraz ten zobaczyłam –
oczy mi załzawiły
i myśl moja pobiegła od razu
w stronę RAFAELA…
Malarza, któremu na widok MONA LIZY –
słynnego obrazu mistrza LEONARDA,
wyciekła z oka łza wzruszenia,
niczym niebieska farba.
I stoczyła się w szare płótno
rozpięte na sztalugach
kości jego twarzy…
Bo tak podobne do siebie były
te dwa obrazy.
Pierścionek
Kółeczko na niby złocone,
z niebieskim oczkiem –
to mój najpierwszy w życiu pierścionek.
Kupiłam go na straganie,
bo tam było najtaniej
i udawałam,
że go od serca wręczył.
I ani mru – mru więcej.
Na złość koleżankom – zazdrośnicom.
A one na rzęsach stawały
aby zdemaskować odsercowca.
Niestety!
Był on, aż do teraz, tą moją –
zmyśloną tajemnicą.
Złota myśl
Wysnułam myśl z mózgu kuli,
niczym złotą nitkę ze szpuli.
Lecz nie zaceruję ci nią,
wnuku,
dziurawej skarpetki,
tak jak to robią babcie – poetki…
Zawiąże ci tę nitkę u wejścia
do labiryntu życia,
tak jak Ariadna – Tezeuszowi,
abyś po tej nitce
wyjść mógł z niego z powrotem,
jak po promyku słońca,
gdy ci się drogi poplączą,
gdy w ciemnościach nie dojrzysz
początku jego ni końca.
Moda
- Wytnij mi, babciu,
dziurę w spodniach.
-Ja dziury łatam,
nie wycinam,
bo nowych spodni szkoda.
-No to choć na tej dziurze w całym –
przyszyj mi łatkę.
Bo taka teraz moda.
I taka jeszcze, że wnuki w święta,
nie noszą już
dziadkowej krawatki.
- Jak tak,
to ja – wnuku -
jutro do kościoła,
uczeszę się w koński ogon.
Może się lepiej w takiej fryzurze
Panu Bogu
i ludziom, spodobam?
Mur
Przezwałam kolegę – gburem,
a on się odgrodził ode mnie murem.
I to tak wysokim,
że ani go przeskoczyć,
ani się przebić przez grubość jego,
tak jak się przebija przez zmarzlinę
kwiatek przebiśniegu.
Co robić?
Słowem go obraziłaś – słowem udobruchaj.
A słowo to doleci do niego jak ptaszek.
Wtedy mur się zarysuje, popęka,
a po chwili rozsypie się w piasek.
Ujeżdżanie skrzydlatego konia
Ileż strun pozrywałam
w skrzypkach lipowych,
by czysty dźwięk z nich wydobyć
i nadać mu brzmienie nowe.
Ileż słów kwiecistych
przekwitło w wiersza pejzażach,
zanim z konika polnego przesiadłam się na Pegaza.
Lecz czy głos tych skrzypek,
te słowa polnej krasy,
trafią do serca DZIECKA?
Ono jest moim PARNASEM.
Jeśli chcesz….
Jeśli chcesz, to pójdę z tobą
na kraj świata.
W każdym dziecku tam spotkasz
siostrę albo brata.
A choć każdy w tym świecie,
swoim językiem włada -
dziecko z dzieckiem
zawsze
sercem się dogada.
Albo i list napisz….
Lecz szybko… Nie zwlekaj,
bo na list ten od ciebie,
zawsze ktoś tam czeka.
I sercem go napisz,
wszak w każdej pogodzie,
list z serca do serca
ekspresem dochodzi.
Gwiazdka
- Obiecałaś zerwać Gwiazdkę z nieba,
mamo,
Ale nie zerwałaś,
choć głowę miałaś w obłoku.
- Było mi do niej córeczko, za wysoko.
- To wyjmij mi ją z rzeki
teraz, już,
bo rzeka gwiazdami
patrzy tylko w nocy
Pochylam się nad rzeką w uklęku
i gwiezdne jej oko wyczerpuję ręką,
aż woda bulgoce.
Lecz gwiazdka ta,
przez palce mi przecieka.
Potem znów patrzy na mnie,
Gdy ostoi się rzeka.
Tak się droczyła ze mną,
aż sen córeczkę zmorzył.
I noc powiała chłodem.
Nad ranem dopiero
wyłowiłam ją piórem
z atramentowej wody.
Ziemia
Jesteś taka pszeniczna.
Włosy splecione masz w kłosy,
co kosą jeszcze nie tknięte…
Z tym bukiecikiem polnych kwiatków,
dla ozdoby
w warkocz ten, upięty.
I taka matczyna zarazem,
gdy spod tego przepalonego słońcem
kwietnego ubrania,
i spod tych warkoczy
– bochen serca odsłaniasz.
Bławatek
Jak kropla atramentu w zbożu.
Niebieska,
aż razi w oczy.
Tylko w niej pióro umoczyć.
Lecz gdy rysy bławatka
uchwycić próbuję,
z kropli tej wynurza się … ATLAS.
Siłacz,
co na swoich barkach
sklepienie nieba podtrzymuje.
Brzoza – baletnica
Taka lekka i powiewna w swoich ruchach.
I rytm taki ma do tańca w palcach, piętach,
jak z Jeziora Łabędziego – baletnica.
Delikatna, jakby pędzlem była ledwie
co muśnięta.
Wiatr- baletmistrz kreśli różne z nią figury.
W ruch wprowadza od korony aż po korzeń.
Raz łabędzią szyję jej do pięt przygina.
Raz gałązki wprawia w rytm fal
na jeziorze.
A gdy jeszcze ją wrzecionem zawiruje,
i uniesie w swych ramionach
nad jeziorem,
wtedy dojrzysz w chmurach tylko puch łabędzi
i te jej baletki
z białej kory.
Rajska jabłoneczka
Żal mi tej jabłoneczki.
Posadziłam ją sama.
Więc jest to moje drzewie dziecko.
A dziś, gdy już podrosła, rozkwitła
tak różowo, tak wonnie,
jak mi się z nią rozstać,
jak mi o niej zapomnieć?
- Czekaj na mnie, ja wrócę,
w miejscu tym, za płotem…
Lecz po latach jej już tu nie było.
Uschła z tęsknoty.