Do domu państwa Silberhausów, 

WIECZÓR się zbliża Mleczna Drogą. 

Stół już nakryty… Goście w salonie; 

Dzieci tam tylko wejść nie mogą.
A one właśnie pod drzwiami stoją,
i odgadują półgłosem,
co też im gwiazdka w sopelkach palców 

przyniesie dziś, z kosmosu?
I oto nagle,
światek ich marzeń,
otwiera się na oścież…
- Ach jak tu ślicznie!... 

                                 - krzyknęła Klara.
Fred aż podskoczył z radości.
W środku pokoju stała choinka.
Z koszem prezentów gwiazdka… 

Słowem, zaczęły się już święta;
jak kolorowa opowiastka. 

Gwiazdka rozdała dzieciom 

                                             podarki, 

A cudne były jak z bajek…
Jeszcze cudniejsze im wyczarował
im Chrzestny, Drosselmajer.
Wśród nich był Dziadek
                                        do Orzechów -
brzydal w huzarskim mundurze,
który dobrocią swego uśmiechu 

zachwycił Klarę, urzekł…

Lecz uśmiech ten wnet ból wykrzywił, 

gdy Fred husarza wziął do ręki;
bo tak w orzechy musiał trzaskać,
aż… złamał sobie szczękę.
Klara z czułością go przytuliła… 

Chrzestny zaś w słowach szybki,
zaczął opowieść o tym , dlaczego 

Dziadek jest taki brzydki?. 

Raz król, co miał córkę 

wprost lalkowej krasy, 

na śmierć skazał myszy, 

które pożarły kiełbasę. 

Mysibaba z synem, 

zbiegła zaraz po tym, 

zamieniając w brzydulę - 

królewską pięknotę. 

Lecz wnet Drosselmajer, 

w księgach się doszukał, 

że czar mysi zrzuca 

orzech kra-ta-ku-ka; 

pod warunkiem, 

że go rozgryźć musi młodzik, 

który się nie golił 

i w butach nie chodził. 

A gdy wnet z pokraki 

zrobiła się lala, 

mysz, w złości, 

zmieniła, młodzieńca … 

w brzydala. 

Po czym zaś parsknęła 

ironicznym śmiechem: 

- Odtąd będziesz Dziadku 

rozgryzał orzechy! 

Ten zaś, gdy chciał uciec 

przed panny powabem, 

cofając się, 

rozgniótł piętą Mysibabę; 

która poprzysięgła, 

że Król mysi z Dziadkiem, 

krwawy bój wnet stoczy. 

Pomści śmierć swej matki.

Wybiła północ. Dom opustoszał. 

Dziecięciu w żłobku świat się pokłonił. 

Lecz Klara nie śpi, słysząc jak Dziadek złamaną szczęką w szafie dzwoni. 

A gdy już wreszcie postanowiła 

zdmuchnąć ostatnią świecę, 

coś zaszemrało, coś zatrzeszczało, 

pod krzesłem, szafą, za piecem… 

Zegar na ścianie głośno zachrapał, 

a w miejscu, gdzie stała sowa, 

nagle pojawił się Drosselmajer, 

i plątał jakieś dziwne słowa. 

- Zejdź, stamtąd, szybko - prosiła Klara; 

nie strasz, nie strasz mnie dłużej… 

Lecz głos dziewczynki stłumiły syki, 

gwizdy i tupot mysich nóżek.  

W chwili tej padł rozkaz: 

- Do szturmu, gryzonie! 

Okrążyć fortecę, 

w której wróg się schronił.

- Hurrra!- rozległo się 

w szeregach plutonów. 

- Hurrra! – myszy parły 

na szafę oszkloną. 

Na odsiecz fortecy, 

którą wróg zaskoczył, 

przebiegła dziewczynka 

z granatami …. w oczach. 

Nim zdążyła krzyknąć : 

- Myszom na pohybel! - padła, 

wybijając łokciem w szafie szybę. 

Armia napastników 

rozpierzchła się z piskiem. 

Podmuch ją unosił 

jak zrudziałe listki… 

A w twierdzy - jak widać 

- już na baczność stoją 

żołnierzyki Freda. 

Gotowi do boju. 

Dowództwo nad nimi 

objął Pantaleon, 

który szarżę przyjął 

ostrą serią gniewu… 

Po czym taki huk wstrząsnął 

domem o tej porze, 

jakby Mars do lufy 

kulę ziemską włożył. 

Bitwa 

Mysia armia wkroczyła szalona i dzika, 

siejąc strach i popłoch w armii przeciwnika. Ogryzkami marchwi i pieprzowym śrutem trzaskano w laleczki, aż włos stawał drutem. 

W końcu sam dowódca głowę w lufę schował … Armia lal topniała. Mysi król triumfował. 

Dziadek się nie poddał. Wolał zginąć raczej… 

Gdy oto… Król mysi, w kark wbił mu siekacze. 

Serce Klary ten widok przeszył ostro jak kula; zdjęła z nogi pantofel i… cisnęła nim w Króla. 

Po czym mdlejąc, upadła, tuląc w dłoni Dziadka. 

Zwycięstwo 

Po pewnym czasie, Król mysi znowu
wdarł się do bajkowego światka,
i spałaszował wszystkie słodycze;
polował jednak wciąż… na Dziadka.
A Dziadek przerażony błagał:
-Za pałasz dam Królestwo, Klaro!
Taki, o jakim marzył, właśnie,
z ręki wypuścił ranny wiarus.
Minęła noc, po królu mysim,
nie pozostały nawet ślady.
W następną noc, coś zapiszczało…
Po czym przed Klarą stanął …Dziadek.
Miecz zakrwawiony trzymał w jednej
a siedem koron, w drugiej, ręce.
Po deszczu łez – rzekł - siedem słońc
niech błękit oczu twych roztęczy. 

A potem w podróż wyruszyli.
Tam, dokąd , prócz nich, nikt nie trafi.
Na mapie tego kraju nie ma.
To kraj z baśniowej geografii.
Wszystko tam miało smak cukierków,
woń kwiatów, barwy tęczy…
Szli ścieżynkami z serc piernika,
mocno trzymając się za ręce.
Tłumnie witano Księcia Lalek,
razem z Księżniczką gwiezdnooką.
Świat cały do nich się uśmiechał,
co tyle w sobie miał uroku.
Gdy oto nagle świt potrząsnął
pod głową Klary, materacem…
Dziewczynka otworzyła oczy.
Tkacze jej snu przerwali pracę. 

- Chrzestny z bratankiem przyjechali-
z uśmieszkiem Fred uprzedził Klarę.
I nie jest on brzydki nawet. I nie jest nawet on za stary. Kara spojrzała z ciekawością
w młodą i piękną twarz młodzieńca.
Jakże podobny był… - Do Dziadka?
- Do tego wyśnionego Księcia!
Serce jej uderzyło mocno.
Twarz okrasiła rumieńcem.
Tak samo, jak w Królestwie Baśni,
Gdy szli, trzymając się za ręce…

-Lecz czy wciąż będziesz kochać Księcia?
Bo miłość rozkwita i więdnie.
- Czy w twego serca fortecy
ząb czasu go kiedyś dosięgnie?.