Pod parasolem nieba
Wydawnictwo Siedmioróg,
Wrocław 2002, II wyd. 2006
Ilustracje Artur Piątek
Wybrane wiersze
Drzewo
Pomiędzy niebem
a ziemią
wyrosło drzewo.
Do kogo więc należy?
Samo dokładnie nie wie.
Błękit je ciągnie za liście,
a ziemia za korzenie…
Do nieba dolecieć nie może
ani też skurczyć się w ziemi.
Jest takim więc pośrodku drzewem.
Starą jabłonką.
Nie ma jej w pełni ziemia,
nie ma jej w pełni słonko.
A jednak wszyscy sobie
podają zgodnie dłonie…
Owocem
ich zbratania -
są jabłka na jabłoni.
Dojrzewanie w słońcu
Leżę na łące
i spoglądam w błękit.
Trawa miękka jak sierść kocia
łasi się do ręki.
Wietrzyk w dłoniach przesypuje
mi kosmyki złote
i nawleka na nie drobne
koraliki potu.
A ja leżę,
ciągle leżę
pod niebem na łące
i nasycam się błękitem,
i dojrzewam w słońcu.
Deszcz
Stoimy pod parasolem drzewa
i czekamy,
aż deszcz ustanie,
aż się skończy to przelotne pranie,
aż się na niebiesko wyfarbuje przestworze,
aż pogoda, która w pralce wszystkie kolory wymieszała,
w tęczę je na niebie ułoży.
Złoty pantofelek
Popatrz,
listek w błocie.
To złoty pantofelek,
co spadł z nogi jesieni,
zanim zdążyła z królowej balu,
w kopciuszka się zmienić.
Motyl - bielinek
W kolorowe łubiny
sfrunął motyl-bielinek.
Kokardka z kwietnego warkocza.
Lecz wnet wiatr ruchem ręki
zdmuchnął go z nieba…
w błękit.
A ja dotąd mam jeszcze go w oczach.
Zajączek
Włożył milowe buty
i hejże – ha!
Na skróty.
Po polu,
po lesie…
Tam gdzie fantazja go niesie.
A w razie pogoni.
Wpadki.
Głęboko wtula się w miedzę…
Bezpieczną
jak sierść matki.
Księżyc – pająk
Księżyc –
pająk
po linie
promyka
zjechał o świcie
w środek
strumyka.
A że za sobą
miał
kawał drogi,
w kurzu
opłukał
zmęczone nogi.
Sitowiem
przetarł
latarki oczu…
Aby czystym
blaskiem
znów zaświecić
nocą.
Noc
Na niebie czarnym jak tablica
noc kreśli cyrklem koło księżyca.
Wywija linią
i kątomierzem.
Oblicza kąty.
Promienie mierzy.
To znów jak wielki uczony w todze,
chodzi z ekierką
po Mlecznej Drodze
i gwiezdne punkty srebrem błyszczące,
w najrozmaitsze figury łączy…
A gdy krąg nieba już zgeometrzy,
dyżurny – poranek
wszystko gąbką zetrze.