Twoje słowa
Wydawnictwo Rubikon, Wrocław 1991.
Opracowanie graficzne Tomasz Czujowski.
Redaktor Marianna Bocian.
Wybrane wiersze
Twoje słowa…
Twoje słowa, wnuku,
to źrebięta Pegaza.
Tyle w ich skrzydełkach lekkości,
tyle pod kopytkami rozmruganych iskierek,
w smyczku ogona muzyki prawdziwej,
że tylko wiersze z nich splatać,
jak warkoczyki z grzywy.
Wiosno
Po królowej zimie –
włóż, wiosno,
koronę.
Ze stokrotek białych i
z liści
zielonych.
Po srogiej władczyni –
zasiądź ty
na tronie .
Z sinym niebem
w oczach
i sercem
skowronim.
Z berłem słońca w dłoni,
w mgły porannych szatach…
I króluj nam,
króluj,
do samego
lata.
Żniwna para
Już pszenica splotła
warkocz długi,
złoty,
a wstążeczką kolorową
opasał ją
motyl.
Polny mak zalotnie
uśmiechnął się do niej
i czerwony płatek serca
podał jej
na dłoni.
Splotły się ich serca.
Poplątały włosy…
I tak w siebie zapatrzeni
razem
szli
pod kosę.
Bocian
Kłębek dymu biały jak mleko,
z iskrami nóg, płomieniem dzioba,
wyfrunął znad komina
opuszczonej chaty
ciągnąc za sobą długi klekot…
Przystaję, by mu się przypatrzeć,
pędzelkiem rzęs
wmalować w płótno oka,
zanim wygasną jego barwy
i kształt rozwieje się
w obłokach...
Przystaję, by się przysłuchać,
wyłapać uchem proste dźwięki,
zanim z klawisza jego dzioba
chwila-pianistka
zdejmie rękę…
Sosny
Stoją na baczność
niczym przed gajowym -
kapralem.
Na piersiach ich dzwonią
szyszki
jak medale.
Trzewik przy trzewiku.
Szynel przy szynelu…
Czasem mgła do czapki
przypnie którejś
welon.
Żołniereczki leśne
płonne jak pochodnia…
Tylko nie daj czasem
im komendy:
- Ognia!
Chmury na każdą pogodę
Ta, z białym puszystym kokiem,
z przytulonym do siebie słońcem żółtolokiem,
to na ciepłą
niebieskooką pogodę, chmura.
A ta, szarobura jak futerko kocie,
sennie pomrukująca,
jeśli się w kłębek nie zwinie mimochodem,
całe niebo może zasłocić…
Czarna chmura,
jeśli nie deszcz, to burzę wygrzmi na prędce;
lecz zaraz potem w bławatkach nieba
dzień się jak motyl roztęczy.
Już odfrunęła jesień
Już odfrunęła jesień,
na skrzydłach ptaków, z wiatru gwizdem,
rzucając nam na pożegnanie
ostatni,
zmięty w dłoni listek…
A opuszczone legowisko,
jeszcze z zapachem jej ciała,
wnet zajmie zima, niedźwiedzica,
polarna, biała.
Lecz nie myśl, że bezczynie prześpi
miesiące mroźne, postne…
Ona wygrzeje własną sierścią,
wykarmi własną piersią…
wiosnę.
Bałwan
Co wyrośnie z mego wnuka,
małego bałwanka? -
myśli babcia zima
wioząc go
na sankach.
Do nauki to on
wcale nie ma głowy…
Po co więc go męczyć,
posyłać
do szkoły?.
Lekarzem nie będzie,
ani też żołnierzem…
Co najwyżej miotłą z ulic
popodmiata
śnieżek.
- Nie martw się –
pociesza
zimę dziadek grudzień:
- Ileż to bałwanów
wyrosło
na ludzi.
Kolęda
Nie zestarzałaś się, kolędo,
choć mówisz językiem starym,
choć rozbrzmiewają w twej melodii
dźwięki pastuszych fujarek.
Płomienna wiara
w cud Narodzin,
twoja prostota i szczerość,
znalazły w ludzkich sercach schronienie
przed czasem okrutnym…
jak Herod.
Łąka
Rozścielmy na chwilę,
koc na miękkiej trawie,
niechaj się w nas łąka
rozdźwięczy,
rozpawi…
Zapatrzmy się w kolory łąkowej palety:
czerwień, błękit, zieleń,
biele i fiolety….
Zasłuchajmy się w dźwięki łąkowej kapeli:
skrzypki, basy, trąbki,
flety, wiolonczele…
W tej palecie barwnej
w dźwięcznej partyturze
z trudem rozeznają się malarz i muzyk.
A ty chcesz, poetko,
dźwiękiem, barwą słowa
melodię łąkę tej wygrać?
Piękno jej wymalować?.