Słonecznikowe nutki
Krajowa Agencja Wydawnicza, Wrocław 1982.
Opracowanie graficzne Roman Kowalik.
Redaktor Wiktor Zielony.
- debiut książkowy-
Wybrane wiersze
Skowronek
O świcie,
w błękicie
wykluł się skowronek.
Malutka nutka.
Śpiewająca grudka.
Na przebudzenie wiosny
pierwszy dzwonek.
Bo to na skowronki
właśnie roku pora:
rolnik pięciolinię
w polu
już wyorał.
Ptasie śpiewy
Rano -
raz f o r t e
raz p i a n o
wyśpiewują ptaki.
Jedni wolą,
Gdy skowronek śpiewa s o l o;
Inni -
gdy w d u e c i e szpaki…
Ja uwielbiam wróbli c h ó r e k,
ćwierkających w niebo,
w chmury
ile w gardle głosu.
Z cienkich dziobków
lecą tony
jak spod igieł patefonu…
W świat je
echa niosą.
Topola
Topola -
jest bardzo wysoka:
zaczyna się w ziemi,
a kończy
w obłokach.
Żadne dotąd drzewo,
rosnące na polu,
nie dorosło
do czubka
wysokiej topoli…
A ja jej nie sięgam
nawet do kolanek -
do jej pierwszych gałązek,
do zielonych
falbanek.
Słonecznikowe nutki
Gdy słonecznik rozkwita –
wygląda jak złota
gramofonowa płyta.
Ledwie zdążył w słońcu
zawirować kołem -
a już brzęczenie na nim
nagrywają pszczoły.
A już zapisuje
w to koło złocone
hymn na cześć oracza
polny śpiewak
-
skowronek.
Jest i krakanie wronie
na słoneczniku złotym,
jest i jaskółczy świergot;
są
i bocianie klekoty…
Tylko chytry wróbelek
ostrzy dziobek krótki:
gdy słonecznik dojrzeje-
wydziobie
z niego nutki.
Żniwa za pasem
Pod ciężarem kłosów
uginają się słomki.
Czas już bochen chleba
wypiec
z pierwszej mąki.
Wielkie koło młyńskie -
z mąki białej,
świeżej.
Wykulane w rękach.
Wyrośnięte w dzieży.
Taki aż chrupiący
i pachnący
polem.
Posypany makiem.
Upstrzony kąkolem.
Czas już ten podpłomyk
niekrajany nożem,
podawany z solą,
na stół nasz położyć.
Czas połamać ręką
ten żniwny
opłatek;
tak po staropolsku,
za domu
dostatek.
Przedżniwny bławatek
Jeszcze na łodyżce
cienkiej w zbożu kwitnie,
ale nie tak świeżo już,
nie tak błękitnie.
Jeszcze się nie chyli
nie gnie się
w kolankach,
ale to już nie ten
rześki kwiat poranka.
Jeszcze pachnie latem,
pszczołami
i rosą,
lecz już coraz czulej,
tropi dźwięki kosy…
I tak swój poranek
ze zmierzchem przeplata,
błękitny bławatek -
król
jednego lata.
Myszka
Teraz
nic jej nie grozi.
Może sobie beztrosko
dreptać po ściernisku.
Może wygryzać ziarenka z kłosów
albo wygrzewać się w słońcu
na łopianowym listku…
Ale za chwilę –
może powtórzyć się wczoraj.
Może nagle w zielonych
kocich reflektorach
zobaczyć taką okrągłość
pisaną linią ciągłą,
z której nie sposób wyleźć…
Na szczęście jednak
wczoraj –
w pobliżu była nora.
Chwast
Chociaż wyrósł z ziemi,
głowę w chmurach nosi:
od małego kiełka,
aż po dzień
wykłosin.
Nie czuje korzeniem
twardych grud
i darni,
ni teraz, ni wtedy,
gdy się z nich wyziarnił.
Być może za płytko
zrósł się z czarną glebą
i dlatego tak mocno
zapatrzył się
w niebo.
Korzeniem
nie poznał
ziemi swej do końca,
choć ona ma serce
gorętsze –
od słońca.
Słota
Odmówmy deszczowe paciorki.
Szept niechaj palce wodzi.
Deszcz wtedy na pewno ustanie
na pierwszym
dziesiątku
powodzi.
Pobożnie odmawiać deszcz trzeba.
Kucnąwszy i patrząc do góry…
Najlepiej na polu, pod gruszą,
wtuleni
w jej mnisi
kapturek.
Deszcz można tak samo wyśpiewać,
jak hymn świerszczami rozdzwończyć.
Wiatr organami wspomoże…
Zobaczysz,
rozbłyśnie
słońce!
Usypianie strumyka
Zima
chce uśpić strumyk.
Nie chce by płynął dalej.
Chce mu wytrącić w biegu
pulsujące wiosełko,
usztywnić płetwy,
fale.
Chce go w ślizgawkę zaczarować
i szaleć na niej na wyścigach.
Pokonać wiatr,
co na łyżwach
srebrzystych
śmiga.
Ale strumyk spać nie chce,
albo zasnąć nie może.
Im zima mocniej śniegiem prószy,
tym on głośniej
gaworzy.
Zima nie chce odejść
Zima nie chce odejść.
Chce z nami pobyć jeszcze.
Popatrzcie,
jak zawzięcie
śnieg mocuje się z deszczem.
Jak go wiatrem podcina
i gnie
na wszystkie strony;
jak mu dmucha w źreniczki
ledwie co
przebudzone.
A mróz mu dopomaga:
krępuje w lodzie zwinne krople.
Na szczęście sił już tyle nie ma,
by zaczarować je
w lodowe
sople.